Skorpin er mín ljóða lund
lyndir ei við Braga
Sprauta mínum bögu brund
bitur alla daga

dagsins litir dofna um nótt
draumar taka völdin
af harðfylgi ég hef þó sótt
að hífast upp á kvöldin

Laugardagur, létt er brá,
lífið ei svo bölvað.
Fyrirtak að far´ á stjá
& fá sig dál´tið ölvað.

Okkur leit hann eftir vel
í allmörg ár og nokkra daga
inn í banka brátt nú tel
að blýantsstubb ann fái að naga

Ansi þyki orðinn stór
allir hættu þessu
Bölverks orða óða kór
ort nú hef í klessu

‹gengur glaður út›

Silfur hafsins seiðir menn,
síldin rennilega.
Fagurt er á fjörðum enn,
fiskist bærilega.

Alltaf þegar það er regn
þjóðin verður blaut í gegn,
undanskilinn enginn þegn,
ýmsum reynist það um megn.

Mældi ég of mikið loft
metrum helli niður
lendi í því ansi oft
endurtekinn siður

Hún Júlía fegurst mér finnst
falleg hún brosir til svanna
Um vess´ennar veit ég þó minnst
vonast brátt þá til að kanna

Grátbólgin gekk til mín
grandvar svanni
mér kenndi sárin sín
sekum manni

Kenni ég í kolli verk
klofinn milli hvela
Renndi niður raddarkverk
Korsenkorva pela

Átti ég mér ofur lítinn
agnarsmáan risa
eitthvað var hann aðeins skrýtinn
átján hæða kisa.

er í tísku að taka níð
talsverðs virði gerast
orðin sem að alla tíð
út til London berast

Versti dagur vikunnar
varla er enn liðinn.
Bjartar sé til blikunnar
boðar ekki griðinn.

Frí ég bráðum fæ að sjá
er fimmtudegi lýkur
hlaupa mun ég höndum á
heim til Reykjavíkur

Til vinar míns Sundlaugs.

Ljúfur og góður, lesinn og fróður
læst vera óður, en verður of móður
Leyndasti sjóður, léttir mér róður
lífsandans fóður, í kinnum er rjóður

Nú er næturfrostið komið

Löng er Nótt og lundin grá
Lind því missir þrek, - anda.
Þegar Dagur drattast hjá
hún dillar sér með lekanda.

Herjar á oss haustið kalt,
hrellir snauða og ríka
og myrkrið teygist út um allt
eins og gömul píka.