Ég er að spá í að fara að vitna alltaf í sjálfan mig. Hvað finnst ykkur um það?
Er það ekki of erfitt að þurfa alltaf að muna eftir að tilvitna?
Ég er að spá í að fara að vitna alltaf í sjálfan mig. Hvað finnst ykkur um það?
Hvað skeður þá ef þjer þurfið að vitna í yðar tilvitnanir ? Strangt til tekið ætti dýpt þeirra nefnilega e.t.v. að verða óendanleg sje sömu aðferð beitt í þeim tilvikum.
Hvaða, hvaða öllu góðu fylgja einhverjir gallar. Ekki satt?
Aðal málið er að muna eftir þessu á öðrum þráðum svona til að byrja með. Þangað til ég venst þessu.
Hvaða, hvaða öllu góðu fylgja einhverjir gallar. Ekki satt?
Aðal málið er að muna eftir þessu á öðrum þráðum svona til að byrja með. Þangað til ég venst þessu.
Sko! Ekkert mál. Bara skemmtilegheit. Svolítið ruglingsleg skemmtilegheit.
Oss sjálfa grunar að Jeg sjálfur er eigi er vjer sjálfir hugsi þetta sem þráð er eigi er einungis opinn Mjer sjálfum heldur líka oss sjálfum, yður sjálfri og öðrum 'sjálfum' hjer á Gestapó.
Vjer sjálfir eða Ég sjálfur ?
Sama hvað því líður. Hvort sem þið verðir þið sjálf eða ég verði þið sjálf eða bara alls ekki sjálf yfir höfuð þá ætla ég að reyna á þetta. Það kemur svo bara í ljós í fyllingu tímans hvort þetta fari í taugarnar á fólki eða ég hreinlega nenni þessu ekki.
Kemur í ljós... Það kemur bara í ljós... ‹Starir þegjandi út í loftið›
En þá eru öll yðar innlegg hjer á þessum vettvangi sannleikans ósönn þar eð þjer sögðuð ekkert af því sem þjer segist hafa sagt.
Nei nei, alls ekki.
Það verður ekkert vandamál. Ég segi bara allt upphátt áður en ég skrifa það.
‹Kemur fyrir hlerunartækjum á viðeigandi stöðum svo hægt verði að sannreyna að Jeg sjálfur standi við stóru orðin›
Einu sinni átti ég mér þann draum að eftir nokkur ár myndi ég aðeins tala í tilvitnunum í eigin hugverk. Svo hef ég bara ekki sagt neitt af viti.
Mér finnst þessi aðferð Égs sjálfs (?) Mín sjálfs (?) Sjálfs mín (?) leysa vandann. Gera þetta bara jafnóðum. Þá þarf maður heldur ekki að leggja sig sífellt á minnið.