Ķ lķkamanum finn ei friš
ég fallinn er į tķma
Ég žoli ekki lengur viš
óšum nįlgast dagsins skķma
Svefnvana, andvaka fer į fętur
flękist um ganga og gólf
meš söknuši hugsa um sķšustu nętur
er ég sofnaši fyrir tólf
Kvalinn af hįlsbólgu og hnerra
meš hósta og rennsli śr nefi
er til eitthvaš ķ heiminum verra
aš geta ekki sofiš fyrir kvefi
En nóttin lķšur, nįlgast dagur
žaš nįlgast dagsins vinna
ķ mįli er bót aš žessi bragur
ber įrangur andvökuhugsana minna
Žegar endar vetur vor
varma tśnin ber į
žį śr rana ręsist hor
- rennur eins og Glerį
Kvefiš lķšan angrar ótt
engu veitir grišinn
Nefiš bólgiš lekur ljótt
lśiš žrįir frišinn
Aftur į bak...
Frišinn žrįir lśiš ljótt
lekur bólgiš nefiš
grišinn veitir engu ótt
angrar lķšan kvefiš
Andskotinn er andvaka.
"Ę hver skollinn.
Į vélsleša vildi ég aka
og onķ Pollinn."
Ašeins eitt ég verra veit
en vaka ķ eigin kvefi.
Andvaka aš eigra um sveit
śt af Daušans nefi.
Bólgiš er og blįtt mitt nef,
og žyngsli fyrir brjósi
rokna hnerra lķka hef
śt af kulda gjósti.
EKKI BATNAR ĮSTANDIŠ BELJAN ER MEŠ ŽRŚTTNA GRÖN,
OG HELJAR MIKINN ROŠA
EN VIŠ ERUM ORŠIN ŽESSU VÖN,
VANDA ER MEŠ DOŠA. ‹Dęsir męšulega og lķtur śt um gluggann›