Þegar ég yfir skallann greiði hárið þunnt
og þvæli eitthvað bull fé án hirðis.
‹þa þa þa þa þa það er bara fé án hirðis, bara fé án hirðis, án hirðis›
Þegar ég yfir skallann greiði hárið þunnt
og þvæli eitthvað bull fé án hirðis.
Þá hendi ég bragfræðinni út um gluggann,
skola hrynjandinni niður klósettið.
Málfræði? Merking? Hvað er það?
spyr ég og fæ mér eina með öllu.
Og hananú.
Hér kemur þá annar fyrripartur:
Sveittur yfir skallann strýk,
strý af hári, glotti.
Dett nú nið'raf beddans brík
bíð eftir hún totti.
Þegar ég yfir skallann greiði hárið þunnt
og þvæli eitthvað bull fé án hirðis.
Og allir vita að á þinginu er ég bara uppá punt.
Og allt sem ég segi er einskis virðis.
Þetta mun vera svar við hinum merka fyrriparti Hins Hávirðulega Úrsus Akureyrensis.
Sveittur yfir skallann strýk,
strý af hári, glotti.
Baula út bulli og ræðu lík,
baula að læknar spenann totti
PÉTUR HANN ER HERRA SPARISTJÓRNAR
VEI HINUM SÖMU SEM ERU ÞVÍ Á MÓTI,
þEIR VERÐA SEM FORÐUM LEIDDIR TIL FÓRNAR,
FJANDINN ÞÁ HIRÐIR OG MAKAR ÞÁ SÓTI.
Einn er Pétur auminginn.
Ennþá skallann felur.
"Andskotans fokking almúginn
Ætt´ að vita betur.".
Upp sig tekur andans bál.
Sem er þó einskis virðis.
"Fjandanum mína seldi sál.
Skatt- fyrir -fé án hirðis.".
Sveittur yfir skallan strýk
strý af hári, glotti,
eltist enn við lóða tík
eldgamall' lúinn hrotti.
Hengir Pétur loðin haus
hanns eru tómar garnir,
stilliskrúfan lafir laus
lélegar eru kvarnir .