Einu sinni var stokkönd sem að haltraði. Vængurinn virtist inngróinn vegna ágangs norna! Samtímis sátu afdalabændur yfir kjötkötlunum og ældu innyflum. Ofar skýjum mátti guð vart halda vatni, enda sátu englar með tærnar og fingurna fasta í skeggi skaparans. Stokköndin hafði risavaxinn áhuga fyrir listflugi en án umtalsverðrar móðursýki. Þetta lagðist þungt á geðflækta sambýlismann stokkandarinnar, veðurfræðinginn Jónatan Akureyrensis frá Akranesi. Hann barðist þó hugdjarfur gegn norðangarranum. Rásmokkurinn hékk örmagna eftir umstangið, ýlfraði ámátlega þó Bakkus öskraði "meir, meir" og hlassgróinn afturendinn bólgnaði sífellt. Þó dýraverndunarfélagið hefði margsinnis fordæmt harkalega athæfið hneykslanlega, þá stoðaði það lítt: hundsins ánægju átti frilla jólasveinsins. Þótti ýmsum einfaldlega gaman að inna þarft verk af hendi, sagði flugleiðaþotan fruntulega þótt það væri augljóslega ekki hennar að dæma. Farsælega hafði þó stokköndinni óheppnu verið fleygt endilangri út þar sem enginn hafði séð. Vænglaus veðurfræðingurinn fölnaði og keyrði örvæntingarfullur afturábak inn um aðalinngang veðurstofunnar. Af einskærri tilviljun var háttvirtur veðurstofustjóri illa innrættur og andlega ofstækisfullur innandyra enda ávallt 30°C rectal í andvara. "Bölvaður Daninn," muldraði árans beinið. Rábítinn reif röðulinn af Salvador Dalí, sem kunni skagfirska sveiflu betur en asnakjálkinn hann Geirmundur Valtýsson sem gat krullað hárið ósjálfrátt og dregið auga fyrir ónáttúru sakir umhverfis pung. Herra Reykjavík átti ekki margra kosta völ, heldur hnyklaði þjóvöðvana, rak kröftuglega við og horfði löngunaraugum á Glúm! Líklega af örvæntingarfullri þrá um nánara samneyti við þann ástríðufulla og lúmska glaumgosa. Fjölmiðlar fengu loksins veður af örvæntingarfullum tilfæringum veðurstofustjóra, sem öskraði mjóróma eins og stórsöngvarinn Megas í laginu og snilldarkvæðinu: "Spáðu í mig." Starfsfólk Morgunblaðsins var skelfing aðgangshart við greyið garminn þann, “hundskist þér burt nagdýr”. Veðurstofustjórinn setti upp Linux svipinn langþreytta undir eins, þótt varla dygði það til nokkurs. “Aldrei setja marmelaði út í hafragrautinn stokkandardræsa!” Víkingasveitin sagði niður með ... með tjaldið” Menn, konur, Jónatan og illfyglið hópuðust umhverfis smávaxna Færeyinginn Gojta Djurhus er hann ætlaði út með fangið tómt. Veðurstofustjórinn fann skyndilega ástina hríslast látlaust um lifrina, nýrun og gigtmengaðar tærnar. Gotja ákvað þegar í stað að athuga hvað klukkan væri. Seinna gat Veðurstofustjórinn látist.
