Böl ég borða
og bið guðs til
í vítis il

Il á geng
með illan feng
fær sá flár
sem nærist nár

Nár er grafinn nístir bein
nepjan kalda.
Fýkur moldin firnast mein
fyrri alda.

Aldan köld í fjöru feig
fellur þar
að mér illan setur beyg
úfinn mar

Mar á sálu svíður
svart og kalt.
Dauðinn bráðum blíður;
búið allt

Allt er búið, á enda líf
einlæg, trúin dáinn
Syrgir frúin, vændis víf
verslings lúinn þráinn

Þráinn velgir il í yl
Eyjarskeggur.
Eftir nokkurt bil í byl
beygist veggur.

Þráinn fyrir þvælist mér
þegar á að smíða ljóð.
Undir eins það alþjóð sér
að ekki er þessi vísa góð.

Æ æ. Reyni aftur.

Veggur stóð í vegi
vísu minnar þvert.
Sama þó ég segi
"svona er ekki gert".

Böguveggur bognar senn
býsna langt í vestur
Hlykkjast út og heldur enn
humátt mót þér, gestur

Afsakið .
En hvar er hann Barbi böguvörður?

Gestur kemur gengur inn
góðlegur á að líta.
Biður bljúgur um pappírinn,
því brátt hann þarf að skíta.

- mar - allt – þráinn – veggur – gert -

Gert er brot á böguslóð
byrja skakkar vísur
keðja rofnar, brunar blóð
bölvan valda krísur

Krísur eru athvarf mitt
kjølfesta og skjól
haldreipi og heilsukitt
heimsins gnægtasól

Jólagjafir gáfu sér,
græðgi stýrir banka.
Kenna þrjótum kræfum ber
kristilegri þanka.

Þankar daprir, þrautirnar
Þungur er í spori
Barbapabba brautirnar
brjóta meir ei þori

Kargur situr kamri á
kann ekki að skíta.
Gáfulegur gengur hjá
gáttaður á að líta.

Leit ég fagran lort í skál,
ljósan bar hann vott um
hreysti bæði í búk og sál
og bras úr mínum pottum.