Gubba heitir glaðlind mær
gengur nú um víða,
sú er nú með snotur lær
svo lætur hún ríða,
Ríða vill hún röftum tveim
rökkri hausts í köldu
Gangnaklárum Gust og Seim
gæðingum útvöldu
Úvaldir þeir þrammá þing
þykjast vera að hugsa
þar sá ég tiny typpaling
talandi við uxa
‹Hrökklast aftur á bak og hrasar við og segir, hvað get ég sagt við uxa?›
Uxa tvo átti Trausti
tuttugu líka ær,
tvíllemdar að hausti
allar komu þær.
[ ‹Ljómar upp›
Þær oft gengu glaðar á
grýtta fjörukamba
Horfðu upp í himinblá
hentu grót í lamba
Uxa átti trausti tvo,
tuttugu líkka ær.
Stuðla brúkið staular svo
stemmi ljóðin kær.
Kær er hann mér þessi kútur
kominn Norge ströndu frá,
á honum er snæris hnútur
helst +eg vildi honum ná.
Ég endurtek
Þær oft gengu glaðar á
grýtta fjörukamba
Horfðu upp í himinblá
hentu grót í lamba
Eitthvað var röðin að gabba gestinn...
Lambada er léttur dans.
Leggir um mig vefjast.
Kátur er í kvennafans.
Kann því smá að tefjast.
Tafir eru trauðla góðar
taka verður strags á því,
ef koma að oss konur óðar
kátar og vilja stredderí.
Redderí var Ragnars fag
rogaðist með stampinn
Söng'ann lítinn sálmabrag
sæll og brostí kampinn
Kampinn fór hún Kata í
kanana að hitta.
Aldrei barn þó átti því
er hún lekabytta.
Ranadufti rend'í sló,
rann á kappann unaðs fró,
brún úr nösum froða fló,
fljótt þá klút úr vasa dró.
Dró hann upp byssu sína úr hólki
Hann hafði ei kjarkinn til að láta vaða
Þeir voru eigi einir þarna var hellingur af fólki
en þegar hann dó varð hann fyrir skaða
Skaðar þú vorn skáldaþráð
skrumskælir bragháttinn
Þyggðu af mér þrumuráð
ÞÚ!! farðu snemmí háttinn
Háttin í, skal ég eigi fara.
Ég skal vaka í alla nótt.
Ég skal eta ég skal mala.
Ég skal bíða þar til allt er rótt.