Pressar fötin fín af hvöt,
finnst þó glötuð vera,
straujárnsplötur geta göt
gert með jötunnskera.
Skerum hrúta, skundum út
skenkjum blút því kennt er
brátt um sút á Baggalút;
best að múta Enter.
Enter Sandman - allt er strand
aumt er bland í grúti.
Allt til fjandans, bál og brand
Bagga - grandar - lúti.
Lúti þessum lýt ég hress
og læt ey stress mig hræða.
Þó mörg fress hér byðu bless
ég býð til messu kvæða.
Kvæðavol í kviðarhol
kappar þola eigi,
grípa Þvol og Grænt Hreinol
góm svo skola megi.
Megingjörðin, geysi hörð,
gyrti njörðinn þrekna.
Er lét í svörðinn lítil spörð
hún lá við börðin ekkna.
Ekknabætur ekkjan mæt
ekki gæti nýtt par.
„allar nætur enn ég græt
ekkert bætir Dietmar!“
Dietmar hefur hummað stef
sem heyrist nefi úr,
um Mikka ref, og músaþref;
nú Mikki sefur lúr.
Ég lúri ær og eigi vær
yndi fjær og lofi.
Var nú mærin mín í gær
meður flær í klofi?
Klífur fjöll um víðan völl
veður mjöll að eyrum.
Jónki tröll og snót hans snjöll
snilldar köll frá heyrum..
Heyrist Svala syngja um kvalir
sínar. Hala sveiflar æst.
Í kjólnum gala fram á fjalir
fer hún. Talinn einkar glæst.
Glæsta von um sonarson
segist konan hafa.
Leiðist Tona lon og don
lengi svona að skrafa.
Ekki eins góð og vísan á undan, en það var kominn tími á næstu.
Skrafa og blaðra margir menn
mögnuð oft gerist ræðan.
Svona er það og verður enn
ef opnast bókar skræðan..
Skrafa tveir um ljóðaleir.
Lofa, heyri ek, tvílið.
Kalla seyrir kónar þeir
kvæða veiru þrílið.
Þrílið hef ég hent í stef,
hugsun gef þá frelsi.
Upp í nefið nú ég gref
og næ út kvefi og helsi.
Helsi mitt var hass og spritt
-Hörð er byttu kveisa.
En Krist ég hitti er sagði sitt
syndakvitt mig leysa.
Leysa má úr fjötrum flest,
en flækja smá mig tefur.
Það mig hrjáir, fæ ég frest
svo far'ey á mig refur?
Refur bjó í mýrarmó.
Marga lóu veiddi.
Fór hann þó æ fram að sjó.
Fuglinn dró og seiddi.