Svona oft ég horfi á heiminn:
Með haus við pung í gegnum klofið.
Á stúlkur hef ég starað dreyminn
staulast heim og einn svo sofið.
Sofia er brjáluð borg í Búlgaríu.
Var ég þar með vúlgar píu.
Píund skal nú plokka
á pákur, sem að rokka,
er hristir ljósa lokka
litfríð snót við dans.
Við illa stillta strengi
sem stuða músíkdrengi
hún lætur svona lengi
uns loks ég segi stans.
Stansa í bíl við vegarbrún
vita ei hvert skal fara.
Til Egilsstaða hrópar hún,
höldum þangað bara.
Bara af tíðum fullum fjöld
fleygt var út í ræsið.
Oftast var þá komið kvöld
og klammaríið svæsið.
Svæsið var kvenna kvæsið
karlarnir skunduðu út
Sumir runnu í ræsið
og ræflarnir drukka af stút.
Stútúngsmærin Máríá
mundar lærin hornaflá
með hryllingi ég horfi á
hringaná.
Hringanái hér má sjá
helst til bláa.
Rot og þrái þrykkja á
þefinn hráa.
Hráan fisk úr djúpi dró
drengur fyrir vestan.
Ýsa var það, heillin hló,
og hugði eflaust bestan.
Bezt er nú, að biðjum vér
blessunar Guðs, því nú er það svart;
því jöfur Íslands sagði' af sér,
Sigmundur. Vér lifum þetta vart!
Vartan sem á vinstri kinn
virtist bara stækka
settist loks á Sigurðinn
sem um stól mun hækka.
Hækkar sól og hlýnar fold,
og heilar veröld náttúrunnar kraftur.
Syngja fuglar, sóley grær í mold
og Sigmundur þá hlotast lýðum aftur.
Afturgengin eftir fórn
með allt í drasli.
Sigurðar Inga sínist stjórn
í svaka basli.
Basl og pína er stjórnar starf
stendur uppá Bjarna.
Eina sem að þegar þarf
þessa kálfa farna, ( og það strags).
Farna, (og það strags) í stó,
ég stjórnina við sjá.
Upp svo kveikja allt með mó
svo öll hún verði frá.
Frá er gamla fariin nú
falskir árans rokkar.
Á þeim hafði ég tæpa trú
trúðar og drullusokkar.
Drullusokkar sýnast mér
sitja fast í stólum,
Óstandið nú aftur hér
og eflaust fram að jólum.