Hann Lappi er ljúfur drengur
sem ljóðar svona eins og gengur.
En Hlebbi er að yrkja
eins og hátimbruð kirkja
sem hrynur og er ekki lengur.
froskurinn sem fáir þola
flennist nú um skjáinn minn
ég vild´að kæmi köldust gola
og klippti af honum tittlinginn
Ufsa mun enginn klippa
undan - því vart ég skil
að undan sé unnt því að kippa
sem ekki er til.
Algjört luntu skíta skarn
skálkur punglaus álfur.
Stundum ertu besta barn
banani,æ éttann sjálfur.
Þegar akur listar ljóðs
Lappi fer að plægja
það leiðir æ til einhvers góðs:
Allir fara að hlægja.
Froskinn hrjáir frygðarsótt,
fær samt enga legið.
Þó taumlaust kvaki títt og ótt,
tittlings brotna greyið.
Nú þenur sig á Lúti morkinn Mjási
og mönnum finnst hann óþolandi plebbi,
svo engill virðist hjá þeim fauta Hlebbi
ei held ég neinn jafn fúlu lofti blási.
Nú hafa Lútinn fyrðar allir flúið
svo forðast megi djöfulóðann köttinn,
og geisast jafnvel yfir hálfan hnöttinn
heim hefur enginn þeirra á Póið snúið.
Hlebbi Mjása tuktar til
trútt er orðsins hljóðan
Þettað árans fanta fyl,
frogga gerir óðan.
Hlebbi með ljótan kúlu kjaft
kveinar hér á lúti
þetta gamla skorpna skapt
skottast í fönnum úti.
Að gleyma þér langar mig lappi
og losa úr huga mér þig
en kannski ég hrósa loks happi
ef heltekur altshæmer mig.
Þú ert Uppi ugluspegill
utangátta flón.
Lítilsgyldur þvottaþvegill
þurkunta með spón:
Það er alltaf eins og flón
yrki í lappa nafni.
Ég held að það sé heimsins tjón
að helvítið ekki kafni.
Ef það væri Uppi á honum tippið,
þótt ekki væri nema þessu sinni,
þá yrði stjarft af hlátri stelputrippið
því sterturinn er sífellt minni og minni.
Heima skauta froski fráum
fyrirlitinn í tjörnum kvakar.
Litum skartar grænum gráum
og gulri drullu á sig makar.
Það er einstök afurð sem,
út úr Lappa freyðir.
Líkt og rassgats kláðakrem,
kláðan sem út breiðir.
Þú ert Mjási kláðamaur
morkinn kúaskítur.
Í þínum hausi safnast saur
saman þar og flýtur.
Á lappnesku rolan ljóðin hrín.
Á löppunum klaufir, enda svín.
Fengi aldrei lán hjá LÍN.
Lærir ekki að skammast sín.
Á lútnum margur lúði sést
líkt og dæmin sanna:
flestir heimskir, fífl þó mest
froskur heimskautanna.
-wagast- hann um weröld nú
með wísukorn úr -le- -iR.
h- vær er um heimskutrú
það hefist vel með seir-
u.