Hlewagastir er falskur fír
fáráður og dóni.
Líka er hann rotinn rír
og rífur kjaft á Fróni:
Einn er hérna oft á sveimi
ár og síð.
Albest skáld í öllum heimi
fær ekki níð.
Hann er algjör furðu fýr
og fjandans árans rokkur.
Heimsskautsfroskur rotin rýr
reynist ,drullusokkur:
Lappi er forljótur fýr,
flekkóttur, pervisinn, rýr,
öfugur, hinsegin, hýr,
holdinu dýfir í kýr.
Umm karl bjájfan stendur stir
stríðin er og graður
Aldrei hefur fjandinn fyr
fundist hann,gæfu maður.
Óukt er með leiða lund
ljótan hefur grettu svip
Aðeins pínu stutta stund,
stendur mér ógn af þessun grip.
Er leiður geng ég lífsins veg
svo lætur nær ég snappi;
í hugarvíli hugsa ég:
„Helvítið hann Lappi“.
Ódámurinn illa gerður uppi veður.
Gleði verður mörgum meður
er mannheima að lokum kveður.
vertu aðeins ögn til friðs
ekki munn þinn rífa
þú ert fram til fremsta liðs
fokkings kjaftatífa.
Upprifinn er ódámur
allir við hann segja:
Haltu kjafti, helvískur
og hunskastu til að þegja.
land þó undir leggi fót
og labbi þúsund rastir
eltir mig um gengið grjót
greyið hlewagastir
Eins og kleprað hár á huppi,
hlandgulur á litinn.
Læðist hér um Lútinn Uppi,
ljótur, fúll og skitinn.
Fer að fjósabási
fól í honum býr,
manndjöfulinn Mjási
makar sig við kýr.
viðrini með vol og raus
virðist ekki skilja
að ljótan karl með klút um haus
kýrnar ekki vilja
Uppi býr víst upp í sveit
því enginn vill hann hafa,
Nema kannski gömul geit
og gargöndin hans afa.
Offari er óþverri sem enginn þolir.
Sífellt leysir vind og vælir,
vessa missir, galli ælir.
Hlebbi er fæddur á fróni
ferlegur andskotans dóni.
Er sængaði móðir hans með
myndarpilt getur allt skeð
sem endaði með þessu tjóni.
ýmislegt mér ekki lýst
allt of gott á fróni
af öllu verst og allra síst
er offari, sá róni.
Þér ég heilsa heiðursmaður
að heldri manna sið:
Þú ert Upprifinn, skratti staður
skældur og rekur við: