Prísa vil ég páfann minn og presta hans.
Þá eltir, sé ég, englafans,
sem ára fæla andskotans.
Andskotans ég arka til um aftaninn,
fel ég honum folann minn
svo förum við í gufu um sinn.
Sinn ákaft punginn hnuðlar Pési
pjakkur sá er ætíð hress.
Einn hann býr í neðra Nesi
náttblindur,með gamlan fress.
Fressið nýja fór á stjá og fann sér mús,
kom svo aftur heim í hús
og hélt hann fengi þar með knús.
Knúsar Brandur gömlu Gunnu
gáskafullur öllum stundum.
Oft glymur hátt í tómri tunnu,
tautar karl og sygar hundum.
Hundum skaltu halda á
ef hellir úr sér ský.
Sankti Bernharð sígur þá
soldið mikið í.
Í er hvorki á né ó
é er stundum bannað
ý skal nota naumt og þó
og njóta veifið annað
Annað hvort er orðið tómt
eða fullt af meiningu.
Víst það notar fólkið frómt
sem finnst mér vanta greiningu.
Greiningu mig vinur vantar
víst á þessa meiningu.
Eru á skipum víra vantar,
vantar á þessu greiningu?
Greiningin er geðrofskvilli,
gekk í heilann tappi.
Forðum dáður fyrir snilli,
feyskinn er nú lappi.
Lappinn minn er ljómandi og nýr,
leiðir mig á netið flesta daga.
Internetsins augnakonfekt, skýr,
ekki nokkur hlut mig núna baga.
Bagar mig á köldun kvöldun
kuldahrollur að mér setur.
Helst ef vonin tekur völdin
veslings mér þá líður betur.
Betur sjá víst augu auga á augnabliki,
heldur en auga augu sér,
augnablikið hratt víst fer.
Fer að rigna karlinn kvað
kerling á palli stendur.
Hnusandi og tiggur tað
tafsar Jón er kendur:
Kendur er við konu sína
karlinn Trond.
Honum er það höfuðpína
heldur vond.
Vondu eplin bragðast best,
blikar nú við sólarlag.
Áðan sá ég haltan hest
og hund sem bauð mér góðan dag.
Daginn tekur loks að lengja,
líðanin er oss í hag.
Órafjarlæg atómsprengja,
okkur lýsir bjartan dag.
Daginn út og daginn inn
dormar hann við skjáinn,
Þettað er Venni vinurinn
væflast svo út í bláinn.