Svaf, Grímur og hátt við hraut
hávaðinn var slíkur
Eins og væri náttblint naut
að nasa í beljupíkur.
Píkur þær sem prúðar mættu
púðraðar og tilhafðar
ekki nokkurn gæja grættu
glæsileg var veislan þar.
Þar var bara hopp og hí
hávaði og læti.
Fuglinn gargar bíum bí
brjálaður af kæti:
Kætir mig að komast í
krásir skyrs og rjóma,
hunangskökukruðerí,
kaffi, te og sóma. (Sbr Veröld ný og góð eftir Aldous Huxley.)
Sómakonan Sigurlaug á Syðri-Reykjum
þreytist ey á þekkum skrækjum
þegar heim- við bæinn -sækjum.
Sækjum út í búðir brauð
börn með nammi gleðjum.
Og væna flís af fjalla sauð
fólkið með því seðjum.
Seðjum hungur, svölum fýsn,
syngjum, drekkum, reykjum.
Fyrir hina bjóðast býsn
af borðspilum og leikjum.
Leikjum hef ég lokið þeim sem lagt var í,
ætti því að fara í frí
í ferðalag til Kanarí.
Naríur og nærbuxur er nafn á brók,
allavega í einni bók.
Bókadómar birtast helst í byrjun des,
Rýnirinn sem les og les
líkast til er nokkuð spes.
Spes mun eflaust sponsgatið á spítu - Gosa.
Þurfi hann sinn þjó að losa
þaðan fjúka spænir rosa.
Rosann hafa rustamenni reglulega
farið á til fiskiveiða,
flestum ey það veldur leiða.
Leiða mikinn Fúsi fékk
fyrir henni Gunnu:
Því að ætíð heima hékk
hún með fugl í tunnu.
Tunnuna má taka út
og tæma fyrir jólin.
Fyrir bí þá sorg og sút
og sættast jafnan fólin.
Fólin eru ljót og leið
lufsast þung í spori.
Éta gamla skötu skeið
skorpna frá liðnu vori.
Vorið hefur varla sést í vetrarbyrjun.
Kannski vill þó komast inn
er kuldinn fer að sprengja skinn.
Skinnið mitt ég skil hvað þér er skítakalt.
Kaldan hramm og kul og hor,
vér kusum yfir oss í vor.
Vor er frúar voldug kirkjan voða næs.
Hennar skipið helst ég kýs
hugnist mér að veita prís.