Maðkaveitumyglusveppagró
margan klígjar við ef augun líta.
En þegar hrækir ljóðum lappahró
langar mann sko bæði að æla og skíta.

Heimskautafroskur hálfvitans
úr hrossataði hrundi.
Skökk var þessi skækja andskotans,
er skeit þér í húsasundi.

Annars vegar er hann prins
og úldin sál i leynist
Voðalega vitlaus hins
vegar fíflið reynist

Obélix er flottur fýr
furðulegur stundum.
Innantómur rotinn rýr
ríður svörtum hundum.

Hann ég teldi happatól
og heiðurs kappa valinn.
Sem dragi tappa úr Truntusól
og træði Lappa í staðinn.

Sleikir Mjási slepjuna
slafsar í ljótum kjafti.
Út í norðan nepjun
nátyrðilinn gapti:

Lappi slappi, hunds með haus,
hunds með lund og nafn
Klepp á hnepptur heilalaus
hunds með brundarsafn.

Ljótur, heimskur, leiður, flár,
lyginn, illur, rætin,
sauðarlegur, sinnissmár,
sóði, flón og skætinn.

Sómamanni sagt er frá,
sælu guðs á vísa.
Ódrukkinn ég ekki má
Upprifnum svo lýsa.

Þú ert alger furðu fýr
fantur vesalingur,
hlewagastir ert rotinn rír
rotta er bráðum springur:

Orðgnótt þín er engu lík,
elsku hjartans lappi!
Ertu hundur, ertu tík?
Ertu til á appi?

Hundur ei né heldur tík,
hraustur nefndur lappi.
En í þér gólar rætnin rík
rotni heimsskauts tappi.

Niðri í bæ ég var eitt sinn að vappa,
á vegi mínum drjóli einskis nýtur
þrútinn lá, með þef sem minnti á Lappa
en þetta var nú reyndar mannaskítur.

Þreyta Hlégeast hægðirnar,
hnýtur oft um lorta,
vefjahattar hlandbrennt skar,
hráka síst mun skorta.

Graftarvarta, maðkamaur,
mysutúrblóðspjása,
augnastappa, úldinn saur;
allt er skárra Mjása.

Verstu manna er paurinn Pó
Pó má sturta niðrí kló.
Klóið tæma þrátt í þró
þróna tæma loks í sjó.

Hlégestur er hlaðinn skít,
hlandbrenndur í vöngum.
Úr honum ég augun slít,
ánægður með töngum.

Engu veldur Mjási minn
mæddur geldum belli.
Oft er felldur eyminginn,
aldrei heldur velli.