Þér ég alltaf segi satt.
sumar kemur bráðum.
Vér þá setjum haus á hatt
hlíft þá eyrum báðum
Báðum höndum baða út
og boða mikinn fögnuð:
Bragsnilldin á Baggalút
er bæði djúp og mögnuð.
Mögnuð þögnin úti er,
orðin út ég belgi.
Fögnum ögn, því sárt ég sver:
senn er komin helgi!
Helgir menn og meyjar
maka sig með orgum
en portkonur og peyjar
para sig á torgum
og herra Agnes sáðlát fær af sorgum.
Sorglegt er hve þjóð er þreytt
á þjóðarskútustrandi.
Ekki gera ekki neitt
þótt enginn því í standi.
Stendur Agnes stíft á því að standa undir
nafni, þótt hún öxlum yppi,
yfir því að hafa ei typpi.
Tipping Station trippar oft (Vél í Sómastaðaálverinu sem sér um að losa öskubakkana)
tripping stundum kallað.
Það má segj'um Þingeyskt loft
að það er ekki gallað.
Gallabuxnabúinn
blautur er og þvalur,
snjáður, þvældur snúinn,
snáfaður og flúinn
úr hnátu (sem var halur).
Halinn er víst skrattans skott
sem skreytt er rauðum eldi.
öllum þótti alltaf flott
er ömmuna hann seldi.
Selur upp með saltvatni.
Seigla happið fangar.
Staulast svo að staupglasi.
Stangar, prettar, angar.
Anga blómin viltu vel
vallhumall og smári.
Húsaprýði tæpast tel
túnfifil að ári.
Ári minn, Kári, og korriró.
Víst er hland í vorri þró
Þróast mikið mannavit
meðan fólkið græðir
Sýnir oft sinn sanna lit
er sannleikann hann ræðir.
Botnar ekkert í bullinu í sérKlórar sér í höfðinu
Ræðarinn slaki einatt ár
eigin glópsku kennir.
Meðan gráleitt Haarde-hár
í hrokaskafla fennir.
Fennir yfir frosinn skít,
fljótt í mynni þjóða.
Hrokagikkinn Haarde lít,
hornauganu góða.
Góðar stundir gáfu mér
gleði von og unað.
Í dag er bara hugsað hér
helst um auð og munað.
Munaður er mestur
og mikill drottins fengur
að vera pervers prestur
og pota, eins og gengur.
Gengið marga götu hef
og glutrað niður
gullum þeim er gróf í stef,
gaf svo þér. Og yður.