Ljótt er að sparka í liggjandi hró,
lélegt, vart sæmandi köppum.
Í Lappa ég fýra mun fúslega þó
með froskalöppum.

Hefur oft um víðan völl,
væflast karlinn fullur.
Útúrstónd í Egilshöll
átján kýldi bullur.

Þótt ég feitan skuldi skatt
skortir ekki trúna

Grúví yrkir lappi ljóð,
leirhnoð flest og engin góð,
í augunum er aldrei glóð
né aksjón nein í heila.
Fer hann ekki bráðlega að beila?

Hefurðu í auga fundið flís?

Vinstristjórn ætíð veit á gott.
Valdafíklar hverfa brott.

Lappi hefur lítinn böll en lýgur öðru
eins og hæfir eiturnöðru.

Tangarhaldi tapað hef svo tími og rúm
fljóta seig sem flöðeskúm.

Líkt og træði strýið Stebbi
stappar þú í mykjuflór
uns drukknarðu í hlandi Hlebbi.
Þá hlæja menn í einum kór.

Hugan læt ég vafra víða
og viskubrunninn,kanna.
Dett beint oní hann og íða
ágætra að hætti manna.

Við flokkinn sem ég fylgi og kýs
fæstum virðist líka

Ég hef lítinn tíma til,

til að gera stöku.
Ekkert sem ég skrifa skil,
skila verki löku.

Tilvistin í táradal
er tímabundin

„Sannleikur er sagna bestur“,
sagði Gróa á Leiti.
„Alltaf er hann ágætastur
ef ég liðugt skreyti.“

Mér er tamt að ljúga af list
svo líki öllum

Kramarhúsið kreisti tómt en kikna vart,
næ að lifa á speki spart.

Hvað á ég að kjósa næst?

Hefur þú fitufordóma?
Fannstu krakka holgóma?
Fílar Hannes hégóma?

Æskulýðinn ávallt tel
– ekki er því að neita –
gjörvilegan, gefinn vel
og gagnast vel til sveita.

Sakna ég og sáran græt þá sælutíma
sem ávallt mér í huga híma:
Er höfðu bændur sveitasíma.

Hallar senn að hausti
hugann læt ég reika.
Binda á nú í nausti
námsmenn, gamla, veika.

Fölna mjög á Munda
marglit krónublöðin

Ljósið á týrunni logar
og lýsir upp bæinn
meðan Torfi úr buxunum togar
tittling og mígur í sæinn.

Það dró fyrir sólu og dimmdi um sinn
því Davíð vor náði ekki kjöri