Römbum við um rímnaslóð
reglur þreytum Braga
Því alltaf kætir okkar þjóð
agnarlítil baga

Á efri hæð búa Friedland og frú
en fröken Siemens niðri.
og aldurhnigin geðstirð hjú
híma við endann syðri

Áfram hverfur fönnin hvít
helvíti það finnst mér

Tveir þeir ólmir vildu yrkja
andann ljóða boða
betur mega stuðla styrkja
ef stökur vilja hnoða

Ber að neðan bægslast ég
í blautri svaða físu
mér finnst sú iðja unaðsleg
umvafinn lostans krísu

víða inni í sköflum skríða
skólabörnin ormum lík
horfin er í hjarnið víða
í heilu lagi Dalsins vík

Ólmast út um garð og grund
galin kólguhríð

Sléttuböndin síst ég kann
samt má við þau glíma
Góður sá er orðum ann
og ætíð vill þau ríma

alltof seinn....einu sinni enn

Reyni aftur...

botninn þinn var betr'en minn
blóðgast kinnin r ...

Prófa aftur...

Gæðin voru magni minni,
miklu það er víst.
Þó ég andann feginn finni
formið öfugt snýst

Böndin sléttu fimir flétta
flokkur hagyrðinga

Sauði landa fyrir fram
færðu bandið slétta
auði vandans hulin ham
hefur andans flétta

böndin sléttu fimir flétta
flokkur hagyrðinga

Djö.......maður er alltof seinn að hugsa!

Á tóbak set ég allt mitt traust
tuggið bæði og reykt
Vetur sumar vor og haust
vindling get ég sleikt

Sandur tímans seiðir mig
svæfir vitund mína
Helst er þá, ég hugsa um þig
er hjartans rætur hlýna

Upp komst nú um hálfkákið hans Hans Blix.
Hvorki fann hann túmatinn né sinnep.
þótt notað hann hafi öll sín brögð og trix
hann í staðinn fékk í fótinn drep

Atómið er ömurlegt
og engan snertir
oftast fer um tungu tregt
og trúnna svertir

fámennið það ferlegt er
fram úr öllu hófi
Aldrei sést hér svanni ber
svo þreytast fer minn lófi

skrúbba máttu skanka þar
skítinn burtu spúla
að lokum brölta inn á bar
og berja einhvern Skúla

Ef skortur er á Skúlum þar
skaltu bara leita

Síðan skaltu hlaup'í hring
hopp'í kar af rjóma
sem minnir helst á hagyrðing
með hugsun galtóma

Lögin eru í landi voru
léleg oft á tíðum

Heldur seinn...

Hér ku vera gott framtak er litið hefur dagsins ljós...

Loppinn er á lúkum smalinn
leitar einn að sínu fé
snjóinn kafar, illa kalinn
karlinn upp að hné

ráfar smalinn rænulaus
rollur engar ...

Slóðir röktu Grani og Geir
grýttar, í leit að fé
óðu elginn, aur og leir
allveg upp að hné

Bölvaðir þeir bergja á
búsinu unaðs sæta
í mér vaknar þorsti og þrá
er þeir kverkar væta