Burðugur ei botninn var
brást mér skáldalistin.
Hef ég þó til huggunar,
heil er á mér ristin.

Glyðrur væla um gamlan hátt;
gleðina þær að berja.

Fólk er ekki flest í lagi,
flökurt verður mér.
Femínistar fái ei vægi,
í frjálsum heimi hér.

Einn á lútnum eigra ég
engan hitti núna.
Vísnagerðin verður treg,
og visnar grasið túna.

Á Íslandi sem Asíá,
enn sú gamla skelfur.

Kenni ég að Kristur sé,
kennimaður þinn.
Hafðu ekki háð né spé,
hátt á lofti um sinn.

Prúðbúnir þeir pakka fá
presti frá og lækni.
Fyrripartafantur má,
forðast lygasækni.

Júsjenkó er jafnhress þó,
jafna ætti um kallinn.

Á kæstri skötu í kuldatíð,
kjammsa ég og glotti.
Útí í heimi Íraksstríð,
enn er haft að spotti.

Kvarta aular konum yfir,
kyndugt þykir mér.
Af karlmennskunni lítið lifir,
í landi þessu hér.

Jól um sveinar svalla mjög
svakalega drekka.
Leggja að sínum dauða drög,
dægilegra rekka.

Finnst mér alltaf Fresca best,
fjandans þorstann lagar.

Kalt er úti og kafaldssnjór
kalt er mér um punginn.
Kaldan einn ég kneyfa bjór,
og konan er af stungin.

Helvítis vindur hér um allt,
á hundraðinu æðir.

Fer ég að ganga af göflum,
ef gellu enga finn.
Haldinn illum öflum,
eins og markgreifinn.

Í marga mánuði kveðast
miklir kappar á.
Á jólum spesíur spreðast
þá spúsur pakka fá.

Af jólum fæ ég jafnan nóg,
jafnt þó kristinn sé.

Hér er margur heldur argur,
og helvískt þvarg á ferð.
Einn með gargi ofurkargur,
er af vargagerð.

Viltu, lendaeikin ljúf
láta vel við jólasvein?
Lengja vel minn litla stúf,
liggja með Ed Gein.

Hóglífi og hórujag,
helst er iðja mín.

Skemmstur verður skammur dagur,
senn og líður fljótt.
Upp rennur svo annar fagur,
eftir jólanótt.

Einhver væmni í þessu...

Jörp er merin, man ég stund
á mjúku skeiði hröðu.
Hundrað fjár í heimanmund,
og hvalagrindarvöðu.

Greddu óra gríp ég til,
graður, laus við kellu.

Landa minna er lítið vit,
ljótt frá því að segja.
Una sér við stripp og strit,
stynja svo og deyja.

Áköf kæti léttir lund
lútur bætir streðið.
Inga mætir manna á fund,
mikið vætir beðið.

Inga fannst mér oftast góð,
einkum til að ríða.

Þuríður oftast þurkunta nefnd
þekkt fyrir rakalaust klofið
Þetta skal verða mín eina efnd;
innbrot í meyjarhofið.

Meyjarhaftið má ei varna,
minni komu inn.

Æ þarna varð mér á í messunni.