Ég hóf störf hjá stórfyrirtæki nýverið við að greina sérhæfð vandamál fólks í gegnum netið og síma. Í dag var ég eiginlega hrekktur.
Ég var í sakleysi mínu að mæta til vinnu í morgun að vanda þegar yfirmaður yfirmanns yfirmanns míns kemur til mín og biður mig að fara klukkan 16 og taka við skiptiborðinu og svara í símann. Ég, sem nýbyrjaður hjá fyrirtækinu, gat náttúrulega ekki sagt nei.
Ég mætti korteri áður en símsvörunarstörf áttu að hefjast til að læra á kerfið. Það þurfti að gerast mjög snöggt því símadömurnar voru nefnilega á leiðinni í einhverja fjárans skemmtiferð.
Ég er búinn að vera að senda símtöl út og suður um fyrirtækið í þeirri góðu trú að einhver sendi símann svo á rétta staði.
Einhvern náði ég engan veginn í og var þá virkilega að spá í að svara þeim sem hringdi að viðkomandi starfsmaður væri hættur... en það gekk ekki því það var þá yfirmaður yfirmanns yfirmanns yfirmanns míns. Ég sendi símann þá á yfirmann yfirmanns yfirmanns yfirmanns yfirmanns míns og málið leystist. Ég er hins vegar ekki þessi týpa til að sitja við skiptiborð og segja augnablik í gríð og erg.
Einu sinni heyrði ég Auði Haralds, rithöfund, lýsa samskiptum sínum við Tryggingastofnun. Hún sagði að þegar hún hringdi þangað væri svarað „ofnun“ (fyrir þá sem ekki átta sig þá vantar þarna framan á tryggingast). Hún bar upp erindið og símadaman brást við með því að segja „augn“ (fyrir þá sem ekki átta sig þá vantar þarna ablik fyrir aftan). Síðan gekk þeta svoleiðis að nokkrum sinnum var svarað ofnun og augn og inn á milli kom „Nei, hún er ekki við“ eða „Nei, hann er ekki við“. Svo sagði Auður að með hverju árinu sem leið þá urðu símadömurnar hjá Tryggingastofnun sífellt fýldari og leiðinlegri. Ég vil ekki enda þannig.
Alla vega. Fólk sem hefur komið inn til mín í símabásinn hefur brugðið í brún og farið svo að hlæja. Þetta er ljótur hrekkur!
Ég fer aftur eftir helgina í það starf sem ég var ráðinn og ætla ekki að hreyfa mig þaðan!