Ég samdi sögu fyrir all nokkru sem ég henti einhvers staðar inn á netið. En mig langar að leyfa ykkur að lesa hana. Ég ætti kannski að taka fram að ég hef hana mjög opna til þess að hægt sé að gefa ímyndunaraflinu lausan tauminn. Njótið vel.
“Þrjúhundruð og þrjátíu?” Eggert var frekar reiður og ekkert sérstaklega áfjáður að samþykkja tilboðið. Hann vantaði samt peninginn og var því á báðum áttum. Átti hann að reyna að pumpa aðeins og reyna að hækka tilboðið eða myndi það bara verða til þess að verkefnið gengi honum úr greipum? “Þú ræður hvort þú tekur þetta eða ekki... ef þú sættir þig ekki við þetta tilboð þá leita ég bara annað. Ég kom bara fyrst til þín til að gera pabba þínum greiða”. Eggert spratt á fætur. “Þrjúhundruð og þrjátíu fyrir utan kostnað?” Hann vildi samt reyna. “Við skulum segja það” sagði Rúnar sem átti allt undir því að verkið yrði unnið fljótt og ódýrt. Þeir tókust í hendur og Rúnar kvaddi. Eggert rótaði í pappírsflóðinu á borðinu og fann tilboðsgögnin aftur til að glöggva sig aðeins á verkinu. Fyrir honum lá að endurskrifa tilboðið með þeirri breytingu sem Rúnar hafði samþykkt. Eggert stóð upp og fór út.
Í stórmarkaðnum var mikið að gera, enda föstudagur og klukkan farin að nálgast sex. Allir að versla. Reglulega heyrðust í hátalarakerfinu tilkynningar um alls konar tilboð og bragðprufur. Eggert þekkti allt þetta gums, enda var alltaf verið að kynna það sama. En alltaf fór Eggert að smakka. Hann þekkti orðið allar stelpurnar sem voru á smakkbásunum. “Ekkert nýtt í dag?” Eggert var við pizzubásinn. Stúlkan svaraði engu en brosti aðeins út í annað eins og til að segja “jájá vinur, þú sagðir þetta líka síðast og þar áður og eins lengi og ég er búin að vera að vinna hér” en hún þagði. Hann skynjaði búðina samt allt öðru vísi í dag, það var eins og allir hefðu einhverja skoðun á honum sem hann gat lesið úr augum viðskiptavina. Honum leið ekki vel. Gat verið að hann væri að verða ofsóknarbrjálaður bara af því að stóra lánið var komið í vanskil upp á tvo daga? Hann hugsaði með sér að hann mætti ekki alltaf vera svona akkúrat. Í hans bransa væri nauðsynlegt að vera svolítið kærulaus. En hann hafði alltaf komist í gegnum þetta kæruleysislaust og af hverju ætti hann að vera að byrja á því núna? En hann varð að láta stóra lánið sitja á hakanum því að tíðin var slæm og engin verkefni komið inn fyrr en í dag og þá líka alveg svakalega lélegt tilboð. Hann var eiginlega ekki viss um hvort hann ætti að hætta við verkið fyrir Rúnar en pabba síns vegna varð hann að gera þetta. Hann kom að kassanum með fulla innkaupakerru. Hann hafði ekki verið með sjálfum sér við innkaupin og sá að í kerrunni voru vörur sem hann myndi aldrei kaupa og vörur sem hann vissi að enginn í fjölskyldunni notaði. En það væri svo rosalega hallærislegt að hætta við núna eftir að hafa verið í röðinni í örugglega tíu mínútur og röðin komin að honum. Hann raðaði á færibandið og lét sem ekkert væri. Honum fannst fólkið á eftir vera að skellihlæja með augunum, honum fannst kassastelpan líka hlæja með augunum. Hann fór að raða í poka og tók eftir því að hann var með kvenmannsnærbuxur, túrtappa, leikfangabíl og fjórar pakkningar af salernispappír – extra mjúkum – á borðinu. “Tuttuguogfimmþúsundþrjúhundruðfimmtíuogein” sagði kassastelpan með fýlurödd sem túlka mætti sem svo að hann væri óæskilegur því hún væri að fara á djammið. Hann tók upp debetkort og afhenti henni. “Það er synjun” sagði stelpan með sömu fýlurödd og áður. Hann tók þá upp annað kort og aftur var synjun. Þá dró hann upp kreditkortið. Hún renndi því í gegnum kassann. Honum fannst tíminn sem fór í að bíða eftir heimild vera eins og eilífð. Loksins kom strimillinn og hann var skíthræddur um að hér væri komin enn ein synjunin. En svo var ekki. Hann skrifaði skjálfhentur undir nótuna og strunsaði með innkaupin í kerru út í bíl.
Ragnhildur fór að taka úr pokunum. “Nærbuxur? handa mér?” sagði hún spyrjandi röddu. Eggert fór að stama og reyndi að svara eiginkonu sinni. “Eða ertu farinn að halda fram hjá mér?” Hún brast í grát og Eggert fór til hennar. Hann sagði henni eins og var að hann hefði verið annars hugar í búðinni. Ragnhildur var ekki tilbúin til að trúa þeirri sögu. Eggert gat í raun ekkert gert því hann vann einn og engin fjarvistarsönnun tiltæk. Eina sönnunin var sú að Rúnar hefði komið við. Ragnhildur tók þá upp túrtappana og spurði hvað þetta ætti eiginlega að þýða og rauk svo hágrátandi inn í herbergi og læsti á eftir sér. Eggert rauk að dyrunum. “Ransa mín, það er engin önnur í spilinu, ég bara var svo annars hugar í búðinni og mér leið mjög illa en vildi samt versla í mat...” hann gafst upp. Hún hafði greinilega lagt sæng upp fyrir höfuð. Hann ákvað að skrifa henn orðsendingu þar sem hann lýsti líðan sinni. Hann fór í leðurjakkann og út í bíl. Hann setti í gang. Í útvarpinu var verið að lesa fréttir og hann hækkaði í þeim og ók af stað. Þetta var versti dagur sem hann hafði upplifað. Hann ók lengi, svo lengi að hann uppgötvaði að það var hálfur tankur af bensíni efitir og hann sem hafði keypt bensín í morgun. Hann ók heim á leið.
Ragnhildur var ekki heima, hún hafði skilið eftir miða þar sem stóð að hún væri farin heim til vinkonu sinnar og hún kæmi ekki aftur fyrr en hann gæfi líklegri skýringu á framferði sínu. Hann settist niður í hægindastólinn og grét.
Síminn hringdi og Eggert svaraði dapur í bragði. Ragnhildur var í símanum og spurði hvort hann vildi viðurkenna framhjáhald. Eggert bað hana að hlusta á sig með opnum hug og reyna að skilja hvað um væri að vera. Hún sagðist gera það. Eggert var varla byrjaður þegar hún greip fram í fyrir honum og gerði sig líklega til að hella sér yfir hann. Hann áttaði sig á því að hún var drukkin og því ekki sniðugt að tala við hana. Hann sagði henni að hringja þegar runnið væri af henni og lagði svo á. Eggert tók símann úr sambandi og slökkti á GSM símanum sínum. Hann lagðist upp í rúm í fötunum og steinsofnaði.
Dyrabjallan hringdi látlaust. Hann hrökk upp og leit á klukkuna. 10:30, hann var orðinn allt of seinn til vinnu. Hann stökk á lappir og rauk út. Við dyrnar stóð Lárus félagi hans og spurði hvort það væri ekki allt í lagi, verkið ætti að vera byrjað en enginn kominn á staðinn til að vinna það. Eggert bað hann afsökunar og rauk út í bíl. Hann ók af stað áleiðis til vinnu en snemma beygði hann inn í hliðargötu og lagði þar við hús. Hann varð aðeins að fá að hugsa. Hann var ennþá í fötunum frá í gær, hann var andfúll og örugglega með hárið út í loftið. Hvað var eiginlega að gerast, hann sem alltaf var mættur manna fyrstur á vettvang og beið eftir öðrum. Allt í einu var hann farinn að sofa yfir sig. Hann leit í baksýnisspegilinn og dæsti. Hann var ennþá þreyttur og var ekki tilbúinn að fara til vinnu. Hann varð samt að fara. Hann sá Lárus keyra framhjá og notaði þá tækifærið og ók aftur heim. Hann átti akkúrat föt til að fara í þennan daginn en svo þyrfti hann að finna út úr því hvernig þvottavélin virkaði. Hann skipti um föt, greiddi sér og fékk sér tyggjó.
“Hvaða leið fórst þú?” Lárus var orðinn verulega pirraður og gerði Eggerti það ljóst að ef þetta kæmi fyrir aftur þá yrði hann að fá einhvern annan í verkið. Eggert settist niður og stundi. Átti hann að segja Lárusi frá því sem hafði gerst eða átti hann að halda sér saman. Hann ákvað að segja Lárusi frá Ragnhildi til að hann skildi hvers vegna þetta hefði gerst. Hann sagði honum alla söguna en Lárus var ekki sami maður og Eggert hafði þekkt í mörg ár, Lárus sagði að honum kæmi andskotan ekkert við hvaða rugl væri í gangi hjá Eggerti og kærði sig ekki um svona dramavæl. Eggert stóð upp með tárin í augunum, leit á Lárus og sagðist ekki vilja vinna þetta verk. Hann steig upp í bílinn og ók niður á skrifstofu.
Ógreiddir reikningar lágu í stórum bunka á borðinu. Eggert hagræddi þeim. Hvernig átti fyrirtækið að ganga ef ástandið yrði óbreytt. Hann fór fram og fékk sér kaffi, gekk að útidyrahurðinni, læsti og skrifaði á miða að í dag væri því miður lokað vegna veikinda. Hann slökkti ljósið. Eggert fór inn á skrifstofuna sína, lokaði á eftir sér og slökkti loftljósið, hann lét loga á lampanum svo hann sæi eitthvað. Á fréttavefjunum var verið að segja frá alls konar atvinnuskapandi tækifærum í hans geira. Eggerti var alveg sama. Hann slökkti á tölvunni og lokaði augunum. Hann sá fyrir augum sér gamla húsið sitt fyrir norðan. Hann langaði að vera aftur oriðnn ungur, nýgiftur með börnin heima og allt í lukkunnar velstandi. Hann lét sig dreyma.
Síminn hringdi en Eggert stóð alveg á sama um það og lét hann bara hringja. Hann stóð upp, slökkti á lampanum og gekk út. Hann tók ekki bílinn heldur gekk áleiðis niður að höfn. Honum var alveg sama um allt og alla. Viðskiptin voru löngu farin í vaskinn og konan farin. Þá var eiginlega ekki mikið eftir. Börnin komu nánast aldrei í heimsókn og þá bara til að sníkja peninga. Eggert fékk ekki að sjá barnabörnin nema á jólum og öðrum stórhátíðum.
Hann var kominn niður á bryggju og starði út á hafið. þetta haf sem hafði gefið svo margt og tekið svo marga. Hann steig upp á kantinn og leit niður, ræskti sig og öskraði af öllum lífs og sálar kröftum yfir alla höfnina. Eggert leit í kringum sig eins og hann væri smeykur við það sem fólk myndi halda. Hann steig eitt skref fram.
Ok. Þetta lítur ekki vel út...bíddu bíddu er alls ekki að tala um skrifin þín. Heldur að nú er þú nýbúinn að hrósa mínu félagsriti svo vel, að þetta fer að líta út eins og skjallbandalag..
.
Herra Ívar Sívertssen, hvernig í rækalans rollubúskap með riðuveiki, dettur þér í hug að setja svona góða sögu inn annars staðar fyrst, áður en þú birtir hana hér jahérnahér.
.
Við fyrstu sýn finnst manni þetta svolítð langt, en það breytist fjótt. Því vel er skrifað og sagan góð. Þakka þér Ívar minn.
hahahah... já, menn eru farnir að hugsa aðeins betur um skrifin sín hér. En ástæðurnar fyrir því að þetta birtist annars staðar áður eru tvær. Ég skrifaði þetta undir dulnefni sem enginn vissi af og svo var ekki möguleiki að setja inn félagsrit á Gestapó á þeim tíma.
Í stuttu máli sagt er sagan svona;
Eggert er kærulaus kall í bisness og geldur fyrir það þegar verkefna staðan hjá honum húrrar niður. Hann fær nett kvíðakast og verslar á ská og skjön eitthvað sem ekkert gagn er að, meira ógagn, enda kemur það í ljós þegar heim kemur. Kellingin tjúllast yfir túrtöppum og getnó naríum enda komin úr barneign, strunsar á dyr og dettur í það.
Kallinn hrekkur í þunglyndi, sefur yfir sig, vakinn af vinnufélaga sem setur hann í enn meira þunglyndi þannig að Eggert sér sér ekki annað fært en að farga sér.
Sagan búin.
Flott saga engu að síður.
Næsta verkefni Galdra er að taka símaskrána og gera svona stutta úttekt á henni [glottir eins og fífl]
Ekkert mál. Fer létt með það og geri það hér og nú.
Símaskráin:
Íslendingar eru með heilan haug af símanúmerum. Þú finnur þau á http://ja.is
Afi minn sálugur blessuð sé minning hans starfaði hjá strætisvægnum Reykjavíkur og man ég í ungri æsku eftir þesumm öðlingsmanni sem lét mig piltinn taka í gírinn sem oppnaði hurðir vagnsins, gaf mér eppli sem ég enn þann dag í dag finn lyktina af. Síðan þess hef ég alltaf borið virðingu háa firir þessum riddurum götunnar sem flytja okkur úr Sogamýrinni dag eftir dag í byl og yl hvunsdagslega og hversdagslega og seigja góðan daginn frú skyptimiðinn er runnin út en frúinn getur fengið far inn á Réttarholsveg.
að þessar æskunnar hetjur bæri á visku stærri enn Ármannsfell vissi ég enn að þeir væru frumlegir ljóðrænir og rithöfundar miklir datt mér ekki til hugar þeir sem keyra b hring eftir hring í úr og skúr. Nú veit ég Kæri Ívar hvenær kemur fyrsta bókin ?