Diskur gefinn út af 12 tónum sem Eivør gerði með stórsveit danska ríkisútvarpsins.
Ég settist niður við græjurnar, setti diskinn í spilarann og hallaði mér aftur í sófanum. Diskurinn rennur ljúflega af stað með tveimur lögum sem áður höfðu birtst á Krákunni, „Nú brennur tú í mær“ og „Rósufarið“. Flottar útsetningar með lúðrum og stælum sem hæfðu þessum lögum vel. En þegar þeim lauk má segja að diskinum hafi lokið fyrir mér. Við tóku sæmileg lög sem voru síðan skemmd með brjáluðum saxófónsólóum og of ómstríðum útsetningum. Það mætti halda að útsetjarinn hafi verið skelfilega reiður þegar hann setti útsetningarnar á blað. Reyndar er örugga aðferðin notuð, lög í upphafi sem menn þekkja, þyngslin koma síðan og reynt mjög á tóneyru og almenna geðheilsu en í lokin eru 2 ljúf lög.
Hugmyndin er rosalega góð en henni er ekki fylgt eftir. Platan líður fyrir tilraunamennsku og ómarkvissar útsetningar. Plata sem fólk ætti ekki að kaupa sér ef það á Krákuna og fílar hana! Þessi eina stjarna er gefin fyrir flottar útgáfur af fyrstu tveimur lögunum.
Var aldrei hrifinn af Krákunni, en Eivor er hreinn snillingur og úrvals tónlistarkona.
Takk fyrir þetta... ég tek þessa gagnrýni það alvarlega að ég mun ekki fjárfesta í gripnum... salút...
Ég þoli ekki svona 'geisladiska-uppskriftir'. Diskar sem eru, akkuratt eins og þú segir, bara með 2-4 lögum sem maður hlustar eitthvað á. Hvert er tónlistarheimurinn að fara? Er mönnum óhæft að gera góðar plötur nú til dags? Það vantar nýtt meistaraverk. Alltaf sömu ballöðurnar aftur og aftur...allt í lagi, ég er búin.