Sælir Bagglýtingar.

Hér fyrr í kvöld lá ég eins og slitti í sófanum, líkt og margir aðrir eftir langann vinnudag.

Á Stöð2 er þáttaröð er ber hið stórfenglega nafn "Summerland".
Einhver samansoðin fjölskylda þar sem móðirin er einhver svaðaleg pía sem ekkert eldist og fær öngvar hrukkur, sama hvað krakkagemlingarnir eru erfiðir. Og faðirinn jafn skorinn og skoffínín í Herra Ísland.
Samt þykist gerpið vinna fullan vinnudag og virðist aldrei hafa tíma fyrir annað en vinnuna. Iss..
Þessi þáttur er svo mikil drulla að mér bauð við og skipti í snarhasti á hið eina sanna Ríkissjónvarp. Þar var nýhafinn þátturinn "ER".
(Ætli megi þýða það "Slysó"?)
Í þessum þætti var sagt frá sveittum bandarískum lækni er vinnur með eyðnissmituðu fólki í Kongó. Líkt og í raunveruleikanum þá voru þarna þúsundir, já eða tugþúsundir manna er voru sjúkir, kannski ekki allir af eyðni en þá af einhverju öðru bráðdrepandi eða hreinlega við það að deyja úr sulti.

Einhverra hluta vegna líður mér alltaf illa yfir því að búa hér á Íslandi, já og á Baggalút. Það er sem ég sé með samviskubit yfir þessu öllu saman, þó ég geti lítið gert og ekki ákvað ég að hafa heiminn svona.
Þó get ég gert eitt -jafnvel tvennt.

Hagað mínu lífi skikkanlega og grenja ekki eins og fordekraður krakki ef að ég fæ ekki nýjan Nissan í jólagjöf frá Jólasveininum(minn er víst 2000 árgerð, er ekki kominn tími á nýjan?)

Þetta efni er Bagglýtingum auðvitað þaulkunnugt og öll sjáum við þessa vesalinga í sjónvarpinu í auglýsingum frá Hjálpastofnun kirkjunar, þar sem flugur skríða yfir andlit máttvana fólks.

Bagglýtingar, tökum okkur saman og hjálpum þessu fólki -hvernig sem við getum.

Hafið það gott,
Rasspabbi