Sem krakki á Akranesi aldist maður uppvið mikla útiveru og lítið sjónvarpsáhorf(eitthvað sem skortir hjá börnum almennt í dag). Nema á fimmtudögum, ef ég man rétt, þá voru heilagar stundir á heimilinu. Þá var horft á Jake and the Fatman.

Þar sem pabbi Leibba Djass var og er í lögreglunni, að þá voru þetta einir uppáhaldsþættirnir hans og urðu þeir þarafleiðandi, skilyrðislaust, uppáhalds þættir okkar bræðra. Gleymi ég því aldrei þegar pabbi kom og kallaði upp stigann

"JEIK AND FATMAN ERU AÐ BYRJA STRÁKAR!"

Það þýddi einungis eðalstund í faðmi fjölskyldunnar.

Uppfrá þessum köllum upp stigann byrjaði svo forvitnilegur leikur milli mín og Davíðs, eldri bróður míns. Við hentumst í loftköstum niður stigann og stefndum í átt að sjónvarpsherberginu, með tilheyrandi slagsmálum og ávítunum. Þannig var mál með vexti að sá sem fyrstur mætti í sjónvarpsherbergið fékk að "panta" hver hann vildi vera. Í krafti stærðar sinnar, mætti Davíð bróðir nær undantekningalaust fyrr á svæðið og "PANTAÐI" að vera Jake. Hafði ég þarmeð fáa góða kosti í stöðunni, en sá boðlegasti varð nú að teljast Fatman. Stundum pantaði ég þó að fá að vera hundurinn svona til tilbreytingar. Davíð bróðir hinsvegar einokaði "pantið" á Jake. Meiraðsegja þegar hann var ekki heima, var ægivaldið svo mikið að ég aungvu að síður "pantaði" að vera Fatman.
Þetta voru góðir tímar.

Tek ég þetta síður en svo nærri mér því þættirnir voru afburðagóðir(í minningunni). Ég held ég skrópi samt sem áður að bera þessa þætti augum í dag, og haldi mig frekar í nostalgíunni!

Nostalgían getur dimmu í bærilega birtu breytt!