Mér hefur alltaf þótt Vernharður Linnet vera óhemjuleiðinlegur útvarpsmaður og jazzskríbent. Það eru allir snillingar í hans bók, jafnvel einhver Svíi að blása í saxófón. Hann er Harry Knowles jazzins. Fyrir þá sem þekkja ekki Harry, þá mæti segja að Vernharður sé svo mikill djassgeggjari að gagnrýnin hugsun virðist ekki vera til staðar, hann kokgleypir allt og hefur því ekkert fram að færa. Svo er hann með leiðinlegan talanda í útvarpi. Í eina skiptið sem ég heyrði hann skrifa illa um einhvern, þá var það Ástþrúður Gilberts. En hún er frábær, þó hún hafi ekki lagt metnað í mikla raddvídd.

Helsti og alvarlegasti gallinn er sá að Vernharður er ekki Jón Múli. Múlinn er, var og verður besti djassgeggjari allra tíma, í ræðu og riti. Blessuð sé minning hans.

Blessuð sé minning þess mikla snillings. Eyþór Gunnarsson einn ástkærasti píanisti þjóðarinnar er einmitt fóstursonur Jóns Múla heitins. Þeir bræður voru miklir snillingar.

Svona til þess að bæta við, að þá held ég að Venni hafi aldrei verið við hljóðfæri kenndur.

Enda gæti maðurinn ekkert spilað nema einhverja steypu.

Ætli hann sé ekki bara að þykjast elska megnið af þessu sem hann kynnir. Hann slefar yfir hvaða rugli og óhljóðum sem er.

Ég er nú æði takmarkaður að því leytinu til.