Djöfull sem maður er andlaus þessa dagana. Manni virkilega langar til að bæta við baunaskammtinn sinn enda orðinn hungraður, samt dettur manni ekki nokkurn skapaðan sniðugan hlut til að segja hérna. Ekki einu sinni í skapinu til að setja saman, þótt ekki væri nema örlítið sálmstetur sér til yndisauka. Þetta blessaða 2005 byrjar ekki eins og best verður á kosið. Maður rekur augun í félagsrit annarra og hugsar: afhverju get ég ekki skrifað eitthvað svona sniðugt. Ætli það sé að koma í ljós núna hversu heimskur maður er í raun og veru. Hef reynt að hilma það eftir bestu getu, en andleysið er slíkt að maður skammast sín fyrir það. Kannski best að hunska sér í rúmið svo maður geti vaknað í skólann á morgun og reynt að læra eitthvað fróðlegt, ef upp á fróðleik er bjóðandi í þessu blessaða menntakerfi.
Þú segir nokkuð. Hef ekki komið frá mér almennilegu félagsriti í langan tíma og öfundast bara út í hina sem geta það. Kanski maður ætti að prófa að huxa aðeins jákvætt og sjá hvort bauninrnar fara ekki að hrannast upp.
Það er líka spurning um hvort er betra.
Að vera tómur eða fullur.
Það vefst ekkert fyrir mér.
Það er alltaf góð byrjun ef þú ert í ritstíflu að opna hana með félagsriti um að þú sért með ritstíflu... býst því við mögnuðum skrifum frá þér fljótlega... Skál
Það er ákflega gott að höfuðið tæmist svona á stundum, þá er svo gott pláss fyrir nýjar og ferskar hugmyndir.
Ég held að svarið sé að finna í því að setjast fyrir framan blað með penna í annari og hvað sem þér sýnist í hinni. Og svo bara læturðu vaða.