Ég hef oft velt því fyrir mér, hvernig fólk útí bæ heilsar hvert öðru, þegar það hittist óvænt:
<i>Nei, hæ!</i>
Hvað er þetta „<i>Nei</i>,” eiginlega? Hvað á það að þýða? <i><i>Nei</i>,</i> eins og það kæmi nokkrum Reykvíkingi á óvart, þó að hann rækist á vin, vandamann eða kunningja seinnipart sunnudags á Laugarvegi. Eins og það gerist ekki á hverjum sunnudegi. Samt bergmálar þetta „<i>Nei</i>” frá Lækjartorgi til Snorragötu, á Ingólfstorgi, á Austurvelli, við Tjörnina og undir Hallgrímskirkju. Sunnudagskveðjan.
Það er sjálfsblekking. Svona hljóma borgarbúar þegar þeir reyna að sannfæra sig um að þeir búi í miklu stærri borg heldur en þeir gera í raun og veru. <i>Nei, hæ! Nei, sæll! Nei, blessuð! </i>Afneitun, heyri ég. Ef til vill er einfaldlega of dapurlegt að viðurkenna að Reykjavíkurborg sé eins lítil og hún er. Lítil og þröng, og á hverju götuhorni standa bekkjarsystkini, samstarfsfólk, fyrrverandi elskhugar leigjandans okkar, kviðmágar ... (Og hér er átt við hámark tvo menn.)
En segjum bara <i>nei</i>, og það með áherslu: <i>Neeeeeeiiii, hæ! </i>Verum hissa. Það er svo miklu, miklu skemmtilegra! Það er eins og að fá óvænt gjöf í hverri ferð eftir Laugarvegi. Það er ennþá betra en jólin.
<i>Nei, hæ!</i>
Já, reyndar er siðurinn nokkuð heillandi. Ég myndi ekki breyta honum neitt.
Ætli Reykjavíkurborg stækki ekki örlítið við hvert <i>Nei</i>?
Hvernig er það? Segir fólk ennþá ,,Nei, hæ" þegar það hittist í borginni, eða hefur þetta eitthvað breyst á þessum þremur og hálfu ári síðan þetta félagsrit var ritað?