Sagan af því þegar ég vaknaði með bleyjuútbrot á kinnunum.
Nú hefst annar skóladagur þessa árs, 2004 og finnst mér nú ekki mikið til koma: leyfar úrkomu seinustu daga sitja eins og myglyskán á götum borgarinnar og neita að hreyfa sig, hitinn hengur á bláþræði við frostmark og ég geri mig tilbúinn fyrir enskutíma.
Ekki það að ég þurfi þess eithvað sérstaklega, hef ekki þurft að nota orðabók síðan ég las "Walden" eftir hann Thoreau.
Nei, það er ekki bókmenntunum að kenna, það er kennslunni að kenna; kennari vor er mélráfa sem finnst fátt annað betra en að meiða nemendur sína, sérstaklega þá sem hlutu enskuna í vöggjugjöf.
Já, hún gerir mig þakklátann fyrir það að þessir þvagblettir mínir hafi seinkað mér.