Mitt fyrsta atómljóđ.
Ég veit um litla eind, sem er
einmana hjá lífsins báli, -
um litla eind, sem enginn sér,
og engum ţykir skipta máli.
Henni' er dásemd lífsins leynd,
hún langmest ţráir ró og nćđi.
Fáa vini á sú eind -
oft hún harmar ţessi gćđi.
Sjaldan verđur henni hlýtt
er hírast ţarf hjá mosa' og steindum.
Svo er henni stundum strítt
af stórum sam- og rafljós-eindum.
„Ţú ert ekkert - núll og nix -
ţú nifteind hefur varla' í kjarna!
Ţú kannt engin töfra-trix -
til hvers ertu ađ hanga ţarna?
Ţú ert bara flćkingsfrum
sem finnst á strangli - ţví er miđur!
Hvort mér verđur ó og um,
ég óska ţess, ţú hrapir niđur!
Ég er stór og stćđileg,
stolt ég minni á Drottins engla.
Ţú ert annađ allt en ég,
einskis nýta skítarengla!“
Um vanga okkar eindar tár
óđum streyma. Frá skal segja:
Hún mun lifa um aldir, ár,
ţótt óski hún ţess fremst ađ deyja.
Ţađ tók mig allt ljóđiđ ađ átta mig á ţví hvađ titillinn merkti. <Ljómar upp>
Takk fyrir góđ viđbrögđ kćru vinir - sérstaklega Anna P. GGrímur minnist á titilinn - ég held ég megi fullyrđa ađ ţetta sé í fyrsta sinn sem titillinn verđur til á undan erindunum hjá mér.
Ţađ er ekkert ađ ţessu atómljóđi. Og ţađ eru svo sannarlega tíđindi, ţví ađ flest atómljóđ eru slćm, vond eđa hrćđileg.