Hugurinn líđur nú líkt og í draumi,
lćt ég hann fćra mér eldgamla sýn:
Ţegar viđ sveitar um lćddumst í laumi,
ég var litlasta systirin ţín.
Ţú varst mín hetja, minn herklćddi ver.
Hvađ ég ţig dáđi og mjög ţig tilbađ.
En vissir ţú af, hver mín ađdáun er?
Hélstu ef til vill lítiđ um ţađ?
Í heiminum allar ég gersemar gćfi,
gćti ég fengiđ ađ tala hann viđ.
Er hann seinast leit ţađ var sem ađ hann svćfi
ég veit sálin hans loksins fékk friđ.
Fallegt Tigra! Mjög áhrifamikiđ ţegar mađur ţekkir söguna ađeins á bak viđ ljóđiđ.
Nú veit ég vođalega lítiđ um ljóđ.. [rođnar]
En, mér fannst ţetta vođalega fallegt. [Ljómar]
Sá sem fćr efitrmćli eins og ţessi hefur svo sannarlega til einhvers lifađ. Og lifir í raun enn.
Ţađ er sannarlega dýrmćtt ađ geta fćrt tilfinningar í orđ á ţennan hátt. Međ ţví má ljá hugrenningunum kraft sem getur flutt ţćr yfir höf & lönd, gegnum tíma & rúm, & um hvađa óravíddir sem hugsast getur.