Ég aldrei hitti ykkur
elsku systkin mín.
Mér gerður var sá grikkur
gæfan stundum dvín.
En ef að æran hefði
ykkur farið í vil,
ég andann ekki krefði,
ég ekki væri til.
þetta er flott, en ég verð að viðurkenna að ég fæ svo margar hugmyndir um það hvað þú meinar að ég veit ekki hvað ég á að segja meira.
! Ég líka. Þ.e. eins og Uppi. Höfuðið er að springa af vangaveltum um hugmyndir.
Mjög gott... þetta er hægt að lesa aftur og aftur og túlka á nýjan hátt í hvert skipti...
Ég veit hvað ég sé, ég sé hræðilegan atburð fyrir löngu síðan.
Og þrátt fyrir hversu hræðilegur hann var og hversu slæmar afleiðingar hann hafði í lífum fólks, þá leiddi hann líka af sér eitthvað gott og það er rétt að gera upp við slíka atburði með því að viðurkenna þá eins og þeir eru, sorglegir og oft skelfa þeir okkur, en við verðum samt að geta horfst í augu við þá. Það er því mikilvægt að minnast þeirra með einhverju jákvæðu, með því má vekja þeim þó einhvern örlítinn tilgang.
Það er oft erfitt að vera þakklátur einhverju eldra ranglæti, samviska okkar vinnur oft gegn því að tengja einhverjar jákvæðar afleiðingar við sorglega atburði. En mín skoðun og reynsla er að ef þetta eldra ranglæti kallaði fram eitthvað gott og réttlátt á síðari tímum þá megum við passa ofurlítið upp á hvernig samviskan vill stundum ritskoða tilfinningar okkar og okkur ætti að vera ljúft að vera þakklát fyrir það sem þakka ber, því slæmir atburðir eru oft hlaðnir óþarflega mikilli neikvæðni í hugum okkar. Jafnvel svo mikilli neikvæðni að okkur reynist ómögulegt að sætta okkur við þá, að lifa með þeim. Þess vegna getur verið hjartans spursmál að tengja ekki bara það neikvæða og sorglega við atburðinn heldur einnig hið jákvæða, því okkur má alveg vera ljóst að þó að við tengjum eitthvað gott við atburðinn þá er það á engan hátt gert til að afmá eða gera lítið úr alvarleika hans, hið jákvæða er helst til að heiðra minningu hinna látnu.
Takk fyrir kvæðið Tigra.