Í hjarta mér húmar ađ kveldi,
ţótt himininn fagur og blár
syngi međ sólar eldi,
situr á hvarma mér tár.
Flesta leikur lífiđ sér viđ
lćst ekki heyra fossanna niđ
sem streyma niđur kinnar í kvöld,
kremja mitt hjarta og taka öll völd.
Ég hélt ađ allt léki í lyndi,
léttur og hýr á brá.
Ég aldrei hélt ađ hann myndi
hverfa öllum frá.
En viđ er eftir sitjum í sút,
sorg í hjarta og maganum hnút,
Spurjum hvort annađ; "Hvađ gat ég gert?
Getur veriđ ađ lífiđ sé einskisvert?"
Nú reiđinni saman ég raka
Réttinn ţú áttir ei neinn!
Ţađ er ekki ţitt ađ taka,
ţađ sem ţú ekki átt einn!
En síđan fljótlega reiđin fer,
fćrist burt ţegar sorgin sér
ađ ţađ hjálpar ekki ađ reiđast viđ ţig
ţótt yfirgefiđ hafiru mig.
Ótrúlega er ţetta fallega ort hjá ţér Tígra, ég játa fúslega ađ ég tárađist. [gefur Tígru eskimóakoss]
Ég á varla til orđ... lćt orđiđ tilfinningaríkt reyna ađ lýsa hrifningu minni.
Ţarna er alllur skalinn spannađur í ţremur erindum ... magnađ.
En ţađ er rétt hjá ţér - ţađ ţýđir ekkert ađ reiđast eđa vera leiđur til lengdar. Ţetta heldur alltaf allt saman áfram, einhver veginn.
Viđ gjöldum öll fyrir ţađ ţegar einhver nákominn fremur sjálfsmorđ... ţađ eina sem ég get sagt elskan, er ađ ţetta verđur skárra međ tímanum.
Ofsalega fallegt hjá ţér og ég tek undir međ Skoffíninu.
Ég byrjađi ađ lesa. Gat ţađ ekki. Ég á erfitt međ ađ ţola ţađ ţegar fólk deyr. Geri ţađ vonandi seinna.