Ég var að ræða við fólk um daginn, um trúmál og fleira, og skynjaði hjá nokkrum þeirra ofsahræðslu við dauðann.
Mér fannst það skrítið, en gerði mér um leið grein, hve margir virðast hræðast dauðann.
Ég sjálf hef aldrei skilið afhverju, því að ég hef aldrei fundið til ótta þegar ég hugsa um að kveðja þennan heim.
Ég var til að mynda mjög forvitin um hvað gerðist þegar ég var yngri, og er jafnvel búin að móta mér einhverjar skoðanir um það í dag.
Fyrir mér er dauðinn velkomin hvíld frá amstri lífsins, þótt ég sé svosem ekkert að flýta mér í hann... þar sem ég ætla mér að njóta lífsins meðan ég get.
Dauðinn er bara ástand... að öllum líkindum sem ég var í, áður en ég fæddist í þennan heim, og mun, án nokkurra undantekninga, fara í aftur einhvern daginn.
Þetta líf sem ég lifi núna er svo lítill hluti af því sem mannkynið hefur lifað... já eða bara líf yfir höfuð.
Maður fæðist... lifir nokkra tugi ára, sumir meira, aðrir minna, og fer svo aftur í fyrra horf; sem sagt, að vera ekki til.
Hvað er það sem fólk hræðist svo?
Að kveljast í dauðdaganum?
Ég hugsa að þú hafir mun fleiri tækifæri til að kveljast ef þú lifir lengur.
Ég held, að fólk sé hreinlega bara hrætt við það sem það þekkir ekki.
Óvissan.
Þetta er líklega sama ástæðan fyrir öllum þessum fordómum.
Fólk fordæmir annan húðlit, menningu og trúarbrögð.
Hversvegna getum við ekki bara unað hvort öðru að vera öðruvísi?
Líta öðruvísi út, haga okkur öðruvísi og hafa aðrar trúskoðanir?
Hversvegna viljum við að allir séu eins og við?
Jú, því við þekkjum okkur sjálf best, og við erum hrædd við það sem við þekkjum ekki.
Eðli mannsins.
Ég hugsa að ég sé hræddari um mína nánustu þegar ég dey.
Þau munu eiga mun eriðara heldur en ég, þetta er ekki lengur mitt vandamál ef ég er dauð.
Þau þurfa hinsvegar að lifa með því.
Öll gætum við dáið á morgun og það þýðir lítið að loka sig inni í ótta sínum.
Það gerist fyrr eða síðar.
Því eldri sem þú verður, því styttra er í dauðann.
Þú hefur nú lent í ýmsum ævintýrum hingað til. Það er örugglega spennandi að vera tígrisdýr
Já, ég er víst sammála þér.
Það er mikið erfiðara að vera eftirlifandi en að vera dauður (ekki að ég þekki eftirlífið af eigin raun, amk ekki meðvitað) því þeir lifandi þjást og sakna þess látna.
Ég kvíði því ekki að deyja, það er bara upphafið á nýju ævintýri, svo framarlega sem maður trúir á endurholdgun og eftirlíf og þannig bull.
[Og svo skulið þið bara setja viðeigandi klisju um að lifa lífinu lifandi hér]
Það sem ég hræðist við dauðann er að þurfa að yfirgefa mína nánustu, sérstaklega afkomendurna. Það vill engin móðir yfirgefa börnin sín, jafnvel þó börnin séu komin á áttræðisaldur. Maður vill fá að vera til staðar og sjá hvernig börnunum, barnabörnunum og barnabarnabörnunum reiðir af í lífinu.
Það að deyja er svona eins og að þurfa að hætta í leiknum og fara heim að sofa en allir hinir fá að leika áfram. Eða eitthvað...
En ef þú trúir því ekki. Færðu þá ekki endurholgun?
Eða ef þú trúir því og færð samt ekki endurhöldgun verður þá ekki svekkt?
Hver ætli að taki svo við kvörtunum ef þú færð ekki endurholdgun og getur þú þá sent kvartanir eitthvert ef þú ert ekkert?
Dauðinn er ekki endalok ef framhaldið er hafið fyrir dauðann. Þeir sem lifa lengur fara að yngjast á síðustu árum sínum, ef þú geymi hjá þér góðu minningarnar mun ellin verða þér ánægjuleg, með von um ánægulegan dauðdaga.
Ég ættla nú ekki að fara að bölva dauðanum fyrr en ég yfirgef þennann heim. Ef það er eitthvað fúllt í eftirlífinu, þá verð ég illa spældur og geng aftur og hrelli alla. Annars er málið að sjálfsögðu að nýta þetta líf sem okkur er gefið til að njóta þess fyrir okkur sjálf og aðra í kringum okkur.
Frelli: Ef maður trúir og það er ekkert í endann er þá eitthvað til að vera svekktur yfir? Er þá ekki bara allt búið?
Og ef maður trúir ekki og það er eitthvað... er það þá ekki bara bónus?
Ég er búin að lesa of mikið af kenningum um eftirlíf og dauðann og niðurstaða mín er sú að það er of mikið af kenningum til að velja úr.
Nú er ég bara mjög sátt við dauðann, það deyja allir og mér finnst eiginlega tímasóun að vera að pæla eitthvað mikið í þessu. Ég get ekki vitað hvað tekur við fyrr en það kemur að því svo að ég nenni ekki að velta mér mikið upp úr því. Það sem gerist, það gerist.
Fínn pistill!
VÍMUS! Skrifaðu upp á eitthvað fyrir þetta lið, það er allt að krébera úr þunglyndi!
Ekki spái ég í dauðann. Hann kemur bara og bankar upp á einn daginn og þá er það bara búið og gert.
Skál!
Frelli og Norn: Veðmál Pascals.
Hlewi og Vímus: Já, endilega! Fólk er alltaf að komast að tilgangi líf og dauða útúrdópað.
Tigra: Ég er sammála þér, það eru of miklir fordómar í gangi gagnvart hinum dauðu. Þetta er gegnumgangandi í heilbrigðiskerfinu, og bara stjórnsýslunni allri!
Annars, mjög góður pistill.
Er einhver sértrúarsöfnuður sem tilbiður Tigru? Hvar skráir maður sig?
Furðulegt hvað fólk virðist geta eytt miklu, af sínum litla tíma, í að óttast það sem það þekkir ekki.