Í morgun var ég lítiđ barn
og átti ég vin.
Ţessi vinur var lífiđ sjáflt
og sú lífsgleđi sem í mér bjó
var ţessum vini ađ ţakka
sem lék viđ mig
og allt var svo einfalt.
Svo óx ég upp
og lífiđ sveik mig.
Ţađ var enginn leikur meir
heldur brostin hjörtu,
stress og sorg.
Ţeir sem voru mér hvađ kćrastir
hurfu frá mér
á einn eđa annan hátt
og ég varđ ein eftir međ lífinu
sem var orđiđ minn versti óvinur.
Nú kvöldar ađ
og ég brosi ađ lífinu
eins og tveir gamlir óvinir
sem er fariđ ađ ţykja
örlítiđ vćnt hvor um annan.
Ég man alla góđu tímana
sem ég tók ekki eftir
ţegar ég átti ţá
og sé núna
ađ lífiđ var mér gott.
Núna bíđ ég eftir nóttinni
og nýjum vini
sem kemur og fylgir mér brott.
Ég skil ţó eftir kveđjugjöf
handa gömlum vini.
Mitt eigiđ blóđ
sem hleypur um
og ţykist hata lífiđ.