Ég sat stundum og hugsaði.
Sat úti, í myrkrinu og kuldanum, bara vel klæddur.
Ég hugsaði um hvernig væri að vera annarstaðar,
annarsstaðar en þar sem ég var.
Annar en ég var.

Hvernig ætli það sé að sitja á hinum enda veraldar,
sitja og horfa inn í stjörnuþokuna í stað út úr henni?
Ætli lífið sé eins hér og á hinum enda veraldar,
þar sem er dagur, í stað nætur,
sumar í stað veturs?
Hvernig ætli það sé að þekkja annað fólk,
tala annað tungumál,
vera önnur manneskja?

Einn daginn ákvað ég dálítið,
ég ákvað að hætta að hugsa um þetta.
Þess í stað færi ég bara.
Ég hafði oft farið þessa leið í kollinum,
á meðan ég sat úti í myrkrinu og kuldanum.
En í þetta skiptið var það í alvöru.
Í þetta skiptið hyrfi ég á braut,
hyrfi án nokkurrar vitundar um endurkomu.

Ég kvaddi allt og fór,
alla leið á hinn enda veraldar.
Ég settist niður í myrkrinu.
Ég horfði inn í stjörnuþokuna
og það var sumar í stað veturs.
Ég þekkti annað fólk og talaði annað tungumál.
Ég var þessi manneskja
sem ég hafði svo oft hugsað um.
Manneskjan á hinum enda veraldar.

Ég var samt ekki annar,
ekki önnur manneskja,
ég var ennþá ég.

Þannig ég kom bara heim aftur.