Žį sjaldan žaš gerist aš hugsun į mig herjar
hef ég mig allan viš, viš aš pakka henni inn.
Žvķ mikilvęgt tel ég aš fariš sem hana ferjar
fagurt sé į aš lķta, sem ungmeyjar kinn.
En hugsun mķn reynist oft hįlf, eša žašan af minni
og hverfur mér sjónum er flśrinu bęti ég viš,
svo hending žaš reynist aš einhver af henni finni
örlķtiš brot sem aš fęr hann af nokkurt miš.
Og žvķ er žaš svo aš umbśširnar einar
oft hef ég lįtiš frį mér meš slaufu og hnśt,
en innihaldiš oddhvassir veriš steinar
sem eingöngu valda žér skaša er žś tekur žį śt.
Žaš er oršin lenska aš hafa miklar umbśšir utan um rżrt innihald, svo žś ert svo sannarlega ekki einn į bįti. En ķ žessu kvęši er innihaldiš ekki sķšra umbśšunum. Skįl fyrir žvķ.