Sílspikaðir siðblindingjar settust á þjóð
sem flaut að ósi feig.
Eignaðist þá elítan hvern einasta sjóð
og Ísland síðan yfir meig.
Í einum skildi drekka þann teyg.
-
Fáir af þeim fengu beyg
-
en framtíðin í valinn þá hneig.

Ráðamenn sem ríkið höfðu rifið í tvennt
festu á þeim ást.
Áfram héldu ótrauðir þó á væri bent
að af þeim myndi þjóðin þjást.
Já, þingið sem og stjórnin hér brást.
-
Ættum við nú um að fást?
-
Eigum við við þá nú að kljást?

Von, það er von,
ennþá von,
um að þjóðin bjargist,
um að þingið bjargist,
enn er von!

Sjálfræðið er siðblindingjar settu í pant
með viti vernda má.
Ábyrgð bera af útrás þeir sem einskis var vant,
þeir fyrir þessu fá að sjá.
Í fjármagn þeirra ætti að ná.
-
Allir hérna þekkja þá,
-
þeirra verður framtíðin grá.