Ég skrapp í borg óttans um helgina. Umferðin þar í borg er skelfileg og stressið sem einkennir akstursmátann vekur hreinan og kláran ótta hjá manneskju eins og mér.
Ég sá árekstur, smábíll hafði endað för sína á stórum flutningabíl. Smábíllinn sat undir stuðaranum rétt við annað framhjólið og í framsætinu sat enn farþeginn stjarfur. Það hefur munað um 50 cm á líf og dauða hjá honum.
Aðeins eru liðin 2 ár síðan ég sagði skilið við lífsgæðakapphlaupið og flutti börn og bú útá land. Þar lifum við eins og blóm í eggi, metum stundirnar saman meira en nokkuð annað og eigum fleiri slíkar en nokkru sinni fyrr. Í minningunni var hraðinn í höfuðborg landans þó ekki svona mikill þegar ég bjó þar, stressið var ekki eins og ég sé það nú en staðreyndirnar tala þó sínu máli og kvíðakast og byrjun á magasári var nokkuð var farið að hrjá eiginmanninn.
Á föstudaginn fór ég í afmæli, í baðhúsið og með dóttur mína til læknis, en við gistum í breiðholtinu. Ég eyddi þrem klukkustundum og 20 mínútum í bílnum þennan dag. Ég undrast því ekki lengur þegar ég heyri fólk í borginni kvarta um tímaskort, allan þennan fjölda sem sækir námskeið í tímasparnaði og tímastjórnun og allar sjálfshjálparbækurnar sem fjalla um sama efni.
Ég er orðin vön þeim luxus að skreppa til læknis og það tekur hálftíma með akstri og bið á biðstofunni.
Ég fór í borg óttans um helgina, ég lifi af.
Nú er Halli líklega kominn á síðasta snúning, þær láta hann ekki vera kerlingarnar á vistinni.
enginn ætti að láta sjá sig í höfuðborginni nema vera hvort sem er dauðvona.
Hraði hvað? Hér í borg óttans sniglast lífið áfram í rólegheitum. Það er ekki eins og þessi litla ljóta örborg sé eitthvert feykilegt borgarflæmi á við London, París...tja eða bara Árósar. Nei. Reykjavík er rólyndissveit.
Akkúrat Hakuchi. Og mikið ferlega var fallegt að ganga eftir Tjarnarbalkkanum í nótt.
Ég gekk líka eftir tjarnarbakkanum í nótt....framhjá nokkrum ungmennum sem sátu á bekk og biðu eftir að eitt þeirra hefði ælt nægju sína.
Varst það þú?
Þú ert hérna já, sei sei.
Já hér er pollrólegt. Hjólaði hringinn í kringum alla Reykjavík og það var ekkert á seyði nema undaðslegt veður og einstaka krakkar á hjóli með timbruðum foreldrum á vappi. Sá meira að segja seli við Ægissíðu. Bjútífúl.
Ég sá einhverja veru í síðri kápu á Ægissíðunni í dag. Svo bara hvarf hún.
Mér þykir nú voða notalegt að heimsækja borgina. Ég bjó þar, reyndar aðeins í rúmt hálft ár, fyrir fimm árum síðan. Þá var ég með lítið barn og ekki að vinna úti svo ég gat leyft mér að gera hlutina í rólegheitunum. Þegar ég kom aftur heim þá saknaði ég borgarinnar örlítið.
Ég heimsótti Reykjavík á síðustu helgi og passaði mig þá á því að vera ekki á ferli seinni part dags því umferðin var hryllilega þung. Veit ekki hvernig ég myndi fíla það að búa og vinna í borginni og virkilega þurfa að vera á ferðinni á háannatíma.
Er þetta ekki bara spurning um kosti og galla eins og allsstaðar annarsstaðar, það held ég nú.
Vertu ekkert að reyna að ljúga hér að fólkinu það vita allir hér að þér verður ekki framar leyft að umgangast venjulegt fólk framar.
Offari hagaðu þér fallega. ÉG er komin heim!!!!
Ég bjó í borginni í 15 ár og fannst það frábært þar til ég flutti.
Umferðinn getur verið alger terror í Reykjavík. Ég var örugglega hálftíma frá Esso Höfðabakka og að bæjarmörkunum eitt sinn þegar ég var að flýja borgina.
Ég dríf mig bara í vinnuna. Um það bil 2 km. Það er helvítis úthverfakíttið sem stíflar kerfið kvölds og morgna og allt þar á milli.
Bannsettir bílafíklar.
Hvæsi fer bara á mótorfákinn sinn og læðir sér á milli bíla á annatíma, og er enga stund á milli staða.
"Úthverfakíttið"....!
Djéskotans fordómar sem við í 109 þurfum alltaf að þola. Þykjum aldrei nógu góð. Aldrei!
ESSO í Höfðabakka og út að bæjarmörkum, já? Ef oss reiknast rétt til, er sú vegalengd um 100 metrar, og gerum vér þá ráð fyrir ESSO við Stekkjarbakka, þar sem oss rekur eigi minni til að ESSO hafi verið við Höfðabakka, annars vegar, en hins vegar, að farið sé um Stekkjarbakka- og Smiðjuvegsbrúna til Kópavogs.