Sjálfskynning í bundnu máli.
Kynna vil nú karlinn hér,
kosti marga hefur.
Fagur, vitur, finnst'ann mér,
frá sér mikiđ gefur.
Lćvís stundum, ljúfur, ţver,
látiđ getur illa.
Ásum dyggur öllum er,
ásynjur vill hylla.
Auđi heimsins ekki vel,
yfir hjarta rćtur.
Börnin mín ég betur tel,
og bölva ei um nćtur.
Ísafold ţig elskar hann,
engin, vötnin, fjöllin.
Á jörđum ţínum frelsi fann,
fögur líka mjöllin.
Ţitt hann ţekkir móđurmál,
og marga góđa siđi.
Hatar ver er heita ál,
og hnjúka-Kára smiđi.
Háva-málin helgar sér,
helst í einu'og öllu.
Visku munu veita mér,
versin gömlu snjöllu.
Ţađ gleđur mitt ađ gamla hjarta ađ sjá hvađ ţú verđur alltaf himinsćll ţegar ég birtist.