Hér er kveđiđ til ađ slökva ţorsta Haralds nokkurs Austmanns.
Veđriđ var blautt án hita,
ţađ smaug inn ađ beini.
Skjálftinn braust út um nasir,
á andliti óttaslegnar stúlku.
Morgun var uppi á himni,
fuglar sungu í hljóđi.
Lćkurinn stóđ í stađ,
Ljósaperan var brotin.
Hún týndi upp brotin,
skar sig djúpt á fingri.
Batt um međ sársauka,
grét köldum tárum.
Mamma, mamma mín,
ekkert svar úr bergmálinu.
Pabbi, pabbi minn,
hún var ein.
Ég get líka bundiđ enda á ţjáningar ţínar og kćft ţig í svefni.......
Veistu Haraldur... ég bara finn kćrleiksstraumana frá ţér í hvert sinn er ţú tjáir ţig...... ţetta er allveg magnađ hvernig ţú ferđ ađ ţessu.....
Kom ţú nú međ eina vísu handa okkur.... vertu ekki svona hlédrćgur
Ţetta er yndislegt kvćđi sem leikur á allt litróf tilfinningana, bundiđ en einnig frjálst eins og lífiđ er í sínum margbreytilegustu myndum. Grámann kom mér mjög á óvart. Átti ekki von á ţessu eftir ađ hafa lesiđ síđasta kvćđi hans sem var slíkur bömmer ađ ég var í fylleríi í viku á eftir.