Sólin andann seđur minn,
sćll í röđuls hlýu.
Fuglar dalinn flögra inn,
fagna vori ađ nýju.
Ţá grösin grćnka, lifna viđ
geislar í ţeim hrćra.
Fossins ljóđ og lćkjar niđ
löngun mína nćra.
Mikiđ er ţetta hugljúft hjá ţér, mađur kemst bara í vorstuđiđ. [Tekur út grilliđ og fer ađ grilla]
Ćtlar ţú ekki ađ láta ţér segjast, Grámann?
Fyrri vísan gengu ađ vísu alveg en sú seinni nćr slíkum lćgđum ađ mađur ţarf ađ beygja sig til lesa hana.
Hrynjandin í fyrstu línu er ómöguleg (fyrsta kveđa er ţríliđur) og stuđlar standa saman í 1. og 2. kveđu, sem veldur ţví ađ seinni stuđull er of langt frá höfuđstaf. Heyra og hrćra ríma einfaldlega ekki saman og svo er eignarfall af orđinu lćkur međ greini "lćkjarins".
Ţetta er náttúrulega e-r sem hlakkar yfir öllu sem sagt er honum til vansa..í guđanna bćnum látum ţađ ekki eftir viđkomandi. Ţetta er bara sorglegt og reynum ađ hafa ekki fleiri orđ um ţađ.
Jahá... ég hef nú pirrađ mig á honum Grámanni... en ég er ekki frá ţví ađ hann sé ađ lćra... fyrri hluti ţessa verks er einfaldlega mjög sterkt verk og stendur fyrir sínu, seinni hlutinn er frekar lélegur en ég vil gefa honum plús fyrir viđleitni... Grámann ţú getur ţetta... Skál