Snarað úr renisans kvæði, frakknesku.
Óheilnæmar sendingar
Fátækt gefi þér Guð minn hár,
á gaddinn þig sendi um elliár.
að eyðist þitt vín, hvert einasta tár!
og uppskeran loks [þig] bresti.
Hýbýlum þínum illur í
ami, þungur líkt og blý
(svo karphúsið yrði eins og frí)
eilíft gefi að veri.
og þegar hygðistu betla brauð
bættist slíkt við þína nauð
að enginn skildi orð þín dauð,
í ókunnu fjarlægu landi.
Upp þér lúkist engar dyr
alla nótt þó hríðskelfir
og stúlkan er þú elskaðir
aldrei við þér líti!
Glæsilegt. Skál!
En svona smá: Er hægt að segja „uppskeran loks þér bresti“? Uppskeru loks þig bresti...?
Ja ekki vildi ég vera viðtakandi þessarar sendingar.
En vel er kveðið, ó sei sei já.
Þetta er glæsileg snörun. Má maður spyrja hvort höfundur sé þekktur, og þá hvert hans nafn sé?
Skáldið mun heita Mellin de Saint-Gelais, samtímamaður Rabelais, best þekkt fyrir innflutning á sonnettum frá Ítalíu. Ljóðið mun enn fremur heita 'Malédictions contre un envieux' á gallísku.
Ekki vildi ég fá þessa malediktiu á mig... hefur þú kveðið niður drauga, gætir það örugglega.
Það sést ekki oft svona vel snarað hérna. Það er þá helst Texi þegar snarar nautkálfa sem hafa villst uppá Bakbrotsfell, sem svona góðar snaranir sjást. [Ljómar upp]