Spítalinn stóð í borginni. Hún hafði verið þar mánuðum saman, gefa sjúklingum að borða, hjálpa þeim að klæða sig, skeina og bera næturgögn. Þegar mikið lá við þá fékk hún að skipta um sárabindi. Hún og aðrar starfsystur sinar voru kallaðar aðstoðarsystur, þær höfðu fengið skyndiþjálfun til að létta störf lærðra hjúkrunarkvenna.
Um þessar mundir þær fengu alltaf að skipta um sárabindi og þær voru oft látnar að vinna lengur. Og margir þeirra sem komu voru illa farnir, einnig voru sumir, sem náðu bata svo hægt - uns var uppgötvað, að þeir rifu alltaf sárin sín aftur, til þess að þurfa ekki að fara aftur á vigvöllinn.
Flugvélar komu alltaf á kvöldin. Að sunnan, yfir hafið. Maður heyrði fyrst í sírenurnar, svo í vélargný úr fjarskanum, sem nálgaðist stöðugt, svo í eigin loftvarnabyssur og loksins í sprengjurnar.
Um leið og heyrðist í sirenurnar fóru allir að gera það sem var í þeirra verkahring. Flestar sjúklingar voru færðir í loftvarnarbyrgi. En sumir voru það illa særðir að ekki gekk að færa þeim. Þá var regla, að enginn sjúklingur var skilinn eftir einn. Alltaf ein aðstoðarsystir átti að sitja yfir einum sjúklingi.
Þessi nótt var önnur nótt hennar yfir sama stráknum.
En henni þótti skrýtið að kalla hann strák í huganum. Hann var löngu hættur að vera strákur, hann hafði verið ungur hermaður. Hann hafði misst annan fótinn alveg og annan handlegginn líka.
Hann var andlitsfríður og brúneygður. Vélargný nálgaðist, fyrstu sprengjurnar sprungu, loftvörn fór að gelta. Hendur þeirra leituðu hvor aðrar, þau spenntu greipar saman, hann með þeirri hönd sem var eftir, og fóru með faðirvorið saman, og svo aftur. Svo sátu þau bara, meðan áras gékk yfir, í fullri ró. Henni fannst að hún ottaðist ekkert, og hann ekki heldur. Þegar kemur að því þá hættir maður að vera hræddur.
Flugvélar komu í bylgjum, og rólegara var á milli. Hún sofnaði sitjandi, bara í örstutta stund, og vaknaði við sírenuvæl sem þýddi að hættan er líðin yfir. Og leit á unga manninn og sá, að hættan var líðin hjá honum líka. Allar hættur og sorgir þessa heims.