Á leiðinni heim úr skólanum fer ég alltaf í gegn um Nils Ericsons Terminalen, sem að er strætó- og lestar- stöppistö niðri í miðbæ gautarborgar. Þetta er falleg gömul bygging með nútímalegri en samt skemmtilegri nýbyggingu.
Inni í nýbyggingunni eru hellings gluggar uppi í gegnsæu þakinu og á sumrin fljúga inn smáfuglar og einstaka dúfa. Þar inni eru einnig svona benjamínfíkusar. Falleg lifandi tré.
Síðastliðið haust kom að mér dúfa þar sem ég sat og drakk kaffi meðan ég beið eftir strætónum sem ég tek heim og ég gaf henni bita af snúðnum mínum. (Ég ætti hvort eð er ekki að borða bakkelsi.) Dúfan var náttúrulega snögg að taka bitann og ég tók eftir að hún var hölt. Ég gaf henni annann bita til að fá hana nær og sjá betur hvað málið var og viti menn, það var bandspotti umvafinn um fótinn svo að fóturinn va bólginn og augljóslega aumur.
Dúfan hélt sig í NET allann vetur, en síðan sá ég ekkert ræfilinn í heilann mánuð. Síðan var það í dag sem ég sá hana aftur. Ég sat og át pylsu í brauði í NET þegar hún kom fljúgandi. Ég þekkti fuglin þar sem ég hafði horft eftir henni og fylgst með henni helling en núna varð ég hissa og ringluð. Haltinn var farinn.
Dúfan hafði misst eina tá og þar með hafði restin af fætinum náð að jafna sig sæmilega. Spottinn var ennþá umvafinn um fótinn en nú leit hann ekki út fyrir að trufla fuglinn.
Ég gaf dúfunni brauðið, át pylsuna og fór heim...
^^