Það fór svona að uppgötvast strax í hópeflinu( sem er bara algjör snilld fyrir ókunnugt fólk sem þarf að hristast saman) að ég er víst svokölluð pera , liðsmaður og tengiliður, það er manneskjan í hópnum sem kemur með hugmyndirnar, getur fylgt þeim eftir í hópavinnunni og sér um að hópnum líði vel sem heild með því að tengja fólkið saman.

Það sem ég er ekki er hinsvegar framkvæmdamaður, frágangsmaður og formaður, það er sá sem hefur heildaryfirsýn yfir hlutina, getur byrjað að taka fyrstu skrefin í upphafi og getur fylgt öllu verkefninu eftir þar til það er frágengið, vissulega eru líka gallar sem fylgja þessum týpum og voru þær tíundaðar líka.

Ég er enn sammála þessari frumtýpugreiningu og þetta er eitthvað sem maður kannski fær ekki breytt svo glatt, þar sem ég er pera þá get ég kannski misst áhugann á gömlu hugmyndunum af því að ég fæ alltaf nýjar og nýjar hugmyndir, og þar sem ég er liðsmaður þá þarf ég einhvern í lið með mér til að funkera almennilega í náminu, halda mér við efnið og byrja á verkefnunum, og þar sem ég er líka tengiliður þá líður mér best ef öllum líður vel í kringum mig.

Formaður er sá sem hefur yfirsýn yfir hlutina en er kannski ekkert svo frumlegur eða hugmyndaríkur og vantar alltaf hópinn til að vinna vinnuna sem hann er búinn að hugsa upp, skipuleggur hvað hver á að gera og oft óvinsæll þess vegna.
Framkvæmdamaðurinn tekur við skipunum frá formanninum og tekur stjórnina og byrjar að vinna og framkvæma verkefnið en þarf hópinn með sér til að vinna með sér að lokafrágangi, hann getur verið fljótfær og afgreitt málin fullhratt , þar kemur frágangsmaðurinn inn, sem er oftast meyja því að þeir hafa fullkomnunaráráttuna til að vera mjög smámunasamir í sambandi við allan frágang, þeir prófarkalesa og setja útá hnökra og ýmis smáatriði sem til dæmis perunni myndi aldrei detta til hugar að skipta sér af.

Þess vegna held ég að ég sé á seinustu dropum þolinmæðinnar því að raungreinar eru búnar að tröllríða mínu lífi í sumar og ég bara sit ein heima, enginn hópur í kringum mig sem vill hjálpa mér af stað og núna sit ég og ljósaperan er sprunginm ekkert hópefli sem peppar mig upp og enginn að hugsa um af því að nú er svo komið að ég er tossinn í bekknum.

Ég veit að núna eru einhverjir besservisserar sem hrista bara hausinn og kalla mig hálfvita í huganum, já eða upphátt en mér er nákvæmlega sama ,
það sem ég átti að gera mér grein fyrir strax var að það er sama hvað ég elska líffræðina mikið þá á ég samt ekki erindi í verkfræði og raunvísindadeildina, en það er eina brautin sem líffræðin er kennd í.

Ég er búin að skrá mig í sálfræðina í HÍ næsta skólaárið, þar er ég á heimavelli að mínu mati, kannski , kannski ekki skríð ég með skottið á milli lappanna útí listaháskóla eftir það, en það er kannski bara lengri leiðin sem ég verð að fara, og ef ég fíla ekki listaháskólann þá get ég alltaf farið í að rækta eittvað í landbúnaðarháskólanum, það eru endalausir möguleikar til að læra eitthvað nýtt og skemtilegt en núna er ég komin útí dagdraumapakkann einsog peru er siður til að flýja viðvarandi ástand í eðlis/efnafræðinni sem mér finnst svo drephundandskotiviðbjóðslega leiðinlegt.
Kannski (kannski ekki) enda ég í bæjarvinnunni eða í bónus eða á einhverjum leikskóla sem einhver fyrrverandi vannabe ræfill og eymingi sem gat ekki lært.

En mig langar til að enda í einhverju sem ég virkilega nýt að læra og vinna við þar til ég gef upp öndina og sem hefur þann stóra kost að ég get lifað sómasamlegu lífi á því að vinna við það.

Það sem ég hef rekið mig á í þessum skóla er að ég er rosalega aumingjagóð, hef gert rosalegar glærusýningar alein fyrir allan hópinn minn á meðan hinir sitja heima hjá sér í tölvuleikjum eða á pöbbnum, ég fékk klapp á bakið fyrir alla þá sem fengu frítt far og átta eða níu í einkunn fyrir það sem ég gerði, ég tók ekki heiðurinn fyrir það sem aðrir gátu ekki hugsað sér að einbeita sér að í eina mínútu en ég vann ánægjunnar vegna yfir heila helgi.

Þegar kom að hópavinnu í stærðfræðinni þá fékk ég free ride með þeim sem fengu free ride með mér seinast í einhverjum íslensku eða enskuverkefnum, en það var samt sjaldnar en ég hafði hjálpað öðrum.

Þannig að oftast sat ég algjörlega dofin í hausnum heima að reyna að muna þessa eða hina reikningsaðferðina og enginn hafði þolinmæði eða nennu til að staldra við og leiða mig áfram eitt skref í einu, mér var sagt að ég gæti þetta, þyrfti bara að reikna sama dæmið aftur og aftur, þetta væri bara æfing og ekkert annað en æfing.

Jú ég skrifaði niður glósur og aftur glósur eftir kennaranum sem er mjög góð í sínu fagi, skemmtileg og öll af vilja gerð, samt kom ég heim og var alveg jafn lost og ég hafði verið áður en ég byrjaði.
Svo sat bekkjarsystir mín við hliðina á mér sem hafði ekki litið uppúr msninu sínu allan tímann í fyrirlestrunum þegar hún hafði nú sýnt þann áhuga á að mæta í skólann , tók heimaprófið og fékk 8 á meðan ég fékk 2.
Ég veit að það er engin stærðfræði í sálfræðinni og ég krossa fingur um að þeim sé alveg sama þó ég sé lélegri en gengur og gerist stærðfræði og hleypi mér inn .

kv Dula.