Þegar kemur að spurningunni að hrökkva eða að stökkva verður alltaf stans á minni hugsun.
Í hugsana flaumi er hamingjan að veltast
hún veltist og veltist
en ég veltist ekki ...
samt er hamingjan að veltast þar ...
eins og vitringarnir hafa boðað, álagt, sagt og lagt fyrir um í veraldarendanum.
ER ÉG ÞAR?
Nokkuð óvenjulegt félagsrit, en laust við að vera vitlaust.
Eða, einsog skáldið kvað:
"Hver er tilgangurinn
með þessu jarðlífi ?
Hver er ég ?
Hvar endar
alheimurinn ?
Skyld´ann enda,
skyld´ann enda
inn´í mér . . . ?
[Hver er sinnar...]"
(o.s.frv.)