Bóndi nokkur sem eitt sinn átti blómlegt bú með beljur og kindur á túninu. Lenti í miklum fjárhagsvanda þegar hann ákvað að hætta hefbundnum búskap og snúa sér að loðdýrarækt sem í þá daga átti að gera alla ríka. En loðdýraæðið snérist í andhverfu sína og breytti búinu í skuldugt og tekjulaust bú. Bugaður bóndinn brá á það ráð að fjárfesta í lottomiða og treysta á að æðri máttarvöld kæmu honum til bjargar. Hann lagðist á bæn og bað guð um aur.

Ekki þurfti bóndi að bíða lengi eftir aurnum því hann fékk tvær aurskriður á túnin hjá sér sem hræddu reyndar líftóruna úr restinni af tófum hans svo ekki batnaði ástandið. Bóndi reiddist guði og taldi að mun betra væri að stóla á skrattan svo næst bað hann hann um aur. Hann lét bora hjá sér borholu í þeirri von að upp úr henni kæmi heitt vatn sem í þá daga þótti gjöful auðlind. En það sem hann fékk upp úr borholu skrattansi var bara svipaður aur og guð gaf honum. Hefði honum vegnað betur ef hann hefði beðið um eyrir?