Í húminu röddin þín hljómþýða, ómblíða söng...
helgir þú sjálfið og líkamann orðunum mínum,
ég bakhjarl þinn verð jafnt í stillu sem stríðsárin löng,
stormana lægi og sökkvi ei fleyjunum þínum.

Vel greiður ætíð mun vegurinn reynast svo þér,
vinur, ef manstu að hugsa til mín stundum öllum.
Hamingju þína víst ber ég í brjóstinu' á mér,
í blessun og sameiginleika við stöndum og föllum.

Sorgirnar allar ég sefa og hvarmanna tár
á svipstundu þerra, af trygglyndi vininn minn hugga.
Gef ég þér hollráð og græðandi á blóðstorkin sár,
á grámyrkum kvöldunum ljúfast í svefninn þér rugga.

---

Vei þér ef gleymir að velvild og miskunn er dýr
og verðið mun hækka ef skyldum ei nennir að gegna.
Þá ljótur og brennandi á bakdyrnar efinn svo knýr
barnið mitt, strangur ég óðara verð þér að hegna.

Yfir þig kallar þú óvild og reiðinnar glott,
unað og hamingju kvatt getur saknaðarorðum.
Tregafullt minnist þess tíma er lífið var gott
og tafsar um það hversu dásamlegt allt var nú forðum.

---

Stoltur því reyndu að standa við loforðin þín
staðfastur játa skalt trúna og hollustu lofa.
Fallist þú vinur á vingjarnleg skilyrði mín,
vel muntu ætíð í blessuðu húminu sofa.