Hljóður áfram húmið klýfur,
hraðar skríður, nálgast brátt.
Öskrandi og áköf rífur
óvæg þögnin ró og sátt.
Þögull inn í sortann svífur,
sáran blæðir táragátt.
Örvæntingin áfram drífur,
undir niðar malbik grátt.
Uppgefinn við stýrið stífur,
starir kalt þó eygi fátt.
Hjartað veika þjáning þrífur,
þurreys sálar allan mátt.
Morgunroðinn margan hrífur,
en mæddan sem að þráir nátt,
ferðalangs, sem feigðarhnífur
flær og deyðir holdið þrátt.
Jæja vinan. Maður hefur oft heyrt "don't quit your dayjob" þegar er verið að gefa til kynna að fólk sjúgi lemúrskít í því sem það gerir.
Því segi ég við þig, "quit your dayjob!"
Þú gætir ábyggilega lifað af því að skrifa ljóðabækur miðað við þessi 2 síðustu ljóð hérna! Massa breitt á frontinum!
Já, það er stormandi stíll yfir þessu kvæði.
Klifandi rímvinnslan ljær því einskonar bergmálsáhrif. Auk þess er önnur hljóðanotkun til fyrirmyndar - drungalegur en heillandi hljómur, sem magnar upp merkingu orðanna (e.t.v. póst-einarbenísk áhrif, með- eða ómeðvituð?).
Í öllufalli - sannkallaður sómasálmur.
Z.Natan sagði það svo rétt "Stormandi stíll" og sómasálmur..Glæsilegt blóðugt mín..Úje..!..
[Hneigir sig í auðmýkt fyrir stórskáldinu]
Ég er þess ekki verður að heita skáld í þínum félagsskap. Ég væri þakklátur fengi ég að ydda blýantinn þinn.
[Roðnar og blánar] Ég bjóst nú ekki við svona viðbrögðum. Þið farið hamförum í hrósinu, ég kann ekki að taka svona. Ég er þakklátari en þið getið ímyndað ykkur.
Takk fyrir mig.