Í dag er ég hálfsárs gestapóa kríli.
Á þessu hálfa ári sem ég hef verið á ferli á Gestapó hefur mig oft langað til að skrifa pistlinga, en ekkert hefur orðið af því, ekki það að ég hafi ekkert að segja heldur er kannski um að kenna æfingarleysi í slíkum skrifum, tímaskortur og annað slíkt.
Mörg félagsrit eru mjög góð sum ekki eins góð og nokkur alls ekki góð, það er því kannsi líka ákveðinn hræðsla við að rit mín lendi í síðast talda flokknum að ég hef ekki sett inn eitt einasta rit fyrr en nú.
Það er vonand að fram að næsta rafmæli gefist mér meiri tími og kannski betri og fleyri tækifæri á að setja nokkur orð á blað um það sem á mér brennur á þerri stundu. En nú verður þetta ekki lengra að sinni, verið þið sæl.
Velkominn á ritvöllinn, kæri Ríkisarfi.
Láttu sjá þig sem oftast. Víst hefur þú vandaðri stíl og efnistök en margir ritdónarnir sem hér eru að tjá sig.
Já, og til hamingju með rafmælið [kyssir Ríkisarfann á skallann]. Formlegar rafmælisóskir og gjafir er að finna á þræði sem er sérstaklega ætlaður til slíkra nota.
Til lukku, þú ert maður fárra orða, en þau eru yfirleitt vel valin sem er gott... Skál
Rosalega er ríkisarfinn dónalegur. Hann var að ljúga að mér og hafa í hótunum og er sjálfur að hæla eigin bréfaskrifum. Enginn má vera honum ósammála eða vera á annari skoðun, svo að við gáfumennin skulu einfaldlega láta hann vera.
Ríkisarfinn minnir mig á fólkið sem var alltaf að kjósa Davíð Oddsson. Það þurfti alltaf að hafa einhvern trúlausan einræðisherra til að lýta upp til.