Upphaf þessarar sögu kann ég ekki að rekja en ég fékk hana í tölvupósti og fannst tilvalið að birta hana hér.
Sagan segir að tveir vinir hafi gengið um eyðimörk. Á leiðinni fóru þeir að rífast, og annar vinurinn gaf hinum létt á kjammann. Honum sárnaði, en án þess að segja nokkuð þá skrifaði hann í sandinn; “Í dag gaf besti vinur minn mér einn á´ann!”
Þeir gengu áfram þangað til þeir komu að vantslind og fóru þar út í. Vinurinn sem hafði orðið fyrir högginu fyrr var nærri drukknaður, en var bjargað af vini sínum. Þegar hann hafði jafnað sig, risti hann á stein; “Í dag bjargaði besti vinur minn mér frá drukknun!”
Vinurinn sem hafði kýlt hann og bjargað honum spurði: “Þegar ég sló þig, skrifaðir þú það í sandinn, og þegar ég bjargaði þér þá skrifaðir þú það á steininn. Af hverju?”
Hinn svaraði: “Þegar einhver gerir þér eitthvað illt áttu að skrifa það í sandinn, þar sem vindur fyrirgefningarinnar getur blásið það burt. En þegar einhver gerir þér eitthvað gott þá áttu að grafa það í stein þar sem enginn getur eytt því.”
Skrifaðu sárindi í sandinn og grafðu hamingju í stein!
Það er sagt að það taki mann eina mínútu að hitta sérstaka manneskju, einn tíma að læra að meta hana, einn dag að elska hana, en heila ævi að gleyma henni.
Munum eftir vinum okkar og fyrirgefum þeim!
Væmni er bara mannbætandi svo lengi að hún fari ekki út í öfgar. Ég hef t.d. aldrei talið mig eiga samleið með frekjum og handrukkurum.
Ég held að ég sé búin að fá alla vega 10 eintök af þessari sögu á tölvupósti, en hún svo sem ágæt samt.
[flissar] Glampinn í augunum á Sundlaugi kemur upp um hann.
Mjámjá nú hefurðu þá lesið/séð/verið minnt á hana 11 sinnum og því ættu vinir þínir að vera vel staddir.
Vá. Þetta er væmnara en sagan um manninn sem dreymdi sig á gangi með Jesú. Aldrei átti ég von á að hægt væri að toppa þá sögu í væmni.